موضوع: تفسیر موضوعی/غفلت و بی خبری /آیه 97 سوره انبیا

در بحث تفسیر به مناسبت ماجرای یاجوج و ماجوج که در راستای آیه 97 سوره انبیا بود، به ماجرای ذوالقرنین منتهی شدیم. اصل بحث ما در رابطه با آیه 97 انبیا است لکن به جهت ارتباط با ماجرای یاجوج و ماجوج و همچنین ارتباط با آیات مربوط به ذوالقرنین به آیات 83 تا 94 سوره کهف منتهی شدیم که نسبت به سوره انبیا مفصل تر به ماجرای ذوالقرنین و یاجوج و ماجوج پرداخته است.

مقدماتی از شخصیت ذوالقرنین بیان شد.

روایتی از امام صادق علیه السلام بیان شده است که حاکمان بر دنیا چهار نفر بودند. اول جناب سلیمان و دوم جناب ذوالقرنین که این دو نفر از صلحا بودند و دو نفر هم از اشرار بودند یکی نمرود و یکی بخت النصر[1]

ویژگی های ذوالقرنین

ذوالقرنین چند ویژگی داشته است :

اول : خداوند عنایت خاصی به او داشته است در حدی که امکانات خاص به او داده است.

﴿إِنَّا مَكَّنَّا لَهُ فِي الْأَرْضِ وَ آتَيْناهُ مِنْ كُلِّ شَيْ‌ءٍ سَبَبا﴾[2]

(ما به او در روى زمين، قدرت و حكومت داديم؛ و اسباب هر چيز را در اختيارش گذاشتيم.)

در این آیه خداوند مطلب را به خودش استناد می دهد و تمکین و قدرت به ذوالقرنین را عنایت فرمودند.

گاهی انسان به دنبال پست و قدرت می رود و گاهی انسان از پست و مقام فراری است اما خداوند به او عنایت می فرماید که این مورد دوم لذت بیشتری دارد. در مورد رهبری انقلاب حضرت آیت الله خامنه ای همین اتفاق افتاد که ایشان از پست فراری بودند ولی بعد از ارتحال امام عظیم الشان پست مهم رهبری نظام به دنبال ایشان آمد.

ذوالقرنین هم با عنایت خدا به حکومت رسید.

ذیل آیه می فرماید اینقدر نعمت به او دادیم که قابل بیان نیست.