کینه و دشمنی یهود با خود و دیگران تا قیامت - فتنه‌انگیزی و فساد در زمین توسط یهود/تفسیر آیه 64 /تفسیر سوره مائده

موضوع: تفسیر سوره مائده/تفسیر آیه 64 /کینه و دشمنی یهود با خود و دیگران تا قیامت - فتنه‌انگیزی و فساد در زمین توسط یهود

1- تفسیر آیه 64

﴿وَقَالَتِ الْيَهُودُ يَدُ اللّهِ مَغْلُولَةٌ غُلَّتْ أَيْدِيهِمْ وَلُعِنُواْ بِمَا قَالُواْ بَلْ يَدَاهُ مَبْسُوطَتَانِ يُنفِقُ كَيْفَ يَشَاءُ وَلَيَزِيدَنَّ كَثِيرًا مِّنْهُم مَّا أُنزِلَ إِلَيْكَ مِن رَّبِّكَ طُغْيَانًا وَكُفْرًا وَأَلْقَيْنَا بَيْنَهُمُ الْعَدَاوَةَ وَالْبَغْضَاء إِلَى يَوْمِ الْقِيَامَةِ كُلَّمَا أَوْقَدُواْ نَارًا لِّلْحَرْبِ أَطْفَأَهَا اللّهُ وَيَسْعَوْنَ فِي الأَرْضِ فَسَادًا وَاللّهُ لاَ يُحِبُّ الْمُفْسِدِينَ﴾.[1]

1.1- گزیده آیات گذشته

عرض شد که طایفه یهود از قدیم الایام، قدرت‌طلب، انحصارطلب و دارای اندیشه‌ی انحرافی بودند.

1.2- دو گروه حق و باطل از یهود

البته یهود دو قسمند: قسم اول: یهود واقعی و تابع تورات و خوب، و قسم دیگر: کسانی که تورات را تحریف کردند؛ ﴿يُحَرِّفُونَ الْكَلِمَ عَن مَّوَاضِعِهِ﴾.[2] این گروه دوم، می‌گویند که خدا توانایی تام ندارد. احاطه کلیه باری‌تعالی را منکر بودند.

1.3- عدم اختصاص انکار بدا و توحید فعلی و نسخ به یهود

خداوند فرمود: «غُلَّتْ أَيْدِيهِمْ»؛ این‌ها دست‌بسته‌اند و در برابر آنچه گفته‌اند، مورد لعن الهی هستند. این مطلب اختصاص به قوم یهود ندارد. کسی که بدا و توحید فعلی و نسخ را قائل شود، همین فرمایش قرآن نسبت به آن‌ها هم هست. قول در «وَ قالَتِ الیَهودُ»، تمثیلی است، نه تخصیصی. نصاری هم همین را بگویند، همین نکته را دارد.

1.4- معنای انفاق در این آیه

قدرت جمالی و جلالی الهی مبسوط است. «يُنفِقُ كَيْفَ يَشَاءُ»؛ به هر کس بخواهد عنایت می‌کند. انفاق در اینجا انفاق اصطلاحی نیست؛ بلکه به معنای اِعطاء است. خداوند قدرت تامه دارد. تمام این نعمت‌ها، یعنی این نعمت و نصرت و کرامت و اعجاز دستش است. به هر کس بخواهد انفاق می‌کند. هر کس با اسمای الهی حشر و نشر داشته باشد، در ردیف انفاق الهی است و دستش مانند حضرت حق باز می‌شود.

1.5- تشبیه حالات یهودیان با منافقان

همان‌گونه که منافقان، هر آیه‌ای که نازل می‌شد، ختم و انکار و لجاجت‌شان بیشتر می‌شد، یهود نیز این‌گونه هستند.

1.6- معنای «عداوت» و «بَغضاء»

نتیجه‌ی این چند کار که خدا را دست‌بسته می‌دانستند و کفران و طغیان داشتند، سبب شد که ما بین آن‌ها عداوت و بغضاء قرار دادیم. «عداوت»، نماد دشمنی اندیشه‌ای است و «بَغضاء»، دشمنی عملی است.

1.7- دشمنی و کینه‌ی دائمی یهود با خودشان و دیگران

«إِلَى يَوْمِ الْقِيَامَةِ»، عداوت و بغضاء بین این‌ها هست. می‌توان استفاده کرد که این اقوام انحرافی، مانند یهود که دارای طغیان و کفر و عداوت و بغضاء هستند، این‌ها تا روز قیامت دچار عداوت و بغضاء هستند. می‌توانیم بگوییم این‌ها در این عداوت و بغضاء، همیشه هستند و مدام حق و باطل در جنگ است؛ هم بین خودشان جنگ است و هم با دیگران. پس نمی‌توان تاریخی برای نابودی آن‌ها تعیین کرد. هر زمان این‌ها جنگی آغاز کنند، خداوند خاموشش می‌کند. «إِلَى يَوْمِ الْقِيَامَةِ»، جنگ‌طلب هستند. این جنگ‌طلبی، فقط نسبت به منطقه خودشان نیست.

1.8- ادامه‌ی فتنه‌گری یهود تا آخرالزمان

نسبت به حکومت جهانی امام زمان (علیه‌السلام)، بعید نیست آنجا هم فتنه‌هایی داشته باشند. گرچه جناب عیسی و موسی (علیهماالسلام)، برمی‌گردند، ولی طغیان این‌ها سر جای خود باقی است. می‌توان گفت چنان که با نوّاب حضرت مخالفت دارند، با خود حضرت هم مشکل دارند. مقام معظم رهبری (حفظه‌الله) فرمودند: « یهود با دین و دانش ما مشکل دارد». زمان حکومت واحد جهانی حتما خواهد بود؛ ولی از این طرف در هر زمانی فتنه‌گری کنند، خدا فتنه‌ی آن‌ها را خاموش می‌کند.

1.9- معنای «إیقاد» و «إطفاء»

در قدیم برای روشن کردن آتش از هیزم استفاده می‌کردند. «إیقاد»، وقتی است که هیزم‌ها را روشن می‌کردند. «إطفاء» هم زمانی است که شعله خاموش می‌شود. آتش زیر خاکستر هستند. آتش‌نشان‌ها می‌گویند: «اطفای حریق». آتش‌نشان‌ها، آتش را خاموش می‌کنند؛ وقتی نابود شد، خیال‌شان راحت می‌شود که دیگر قابل سرایت نیست.

1.10- خاموش شدن فتنه‌انگیزی یهود در رجعت و قیامت

رجعت و حکومت جهانی می‌آید و بعد قیامت که سالبه به انتفای موضوع می‌شود؛ [یعنی دیگر این‌ها بعد از رجعت و سپس در قیامت، نمی‌توانند فتنه‌انگیزی کنند.] ﴿إِذَا الشَّمْسُ كُوِّرَتْ﴾.[3]

1.11- اختصاص رجعت بعد از مرگ به مؤمن محض و کافر محض

اللهم اجعلنا ایانا و ایاکم من المستشهدین بین یدیه. به حق این آیات، رجعت ما را هم به عنوان دسته‌ای از مؤمنان خالص و تابع بگیرد. هر کس اینجا سنخیت با امام معصوم (علیه‌السلام) پیدا کند، رجعت می‌کند. رجعت برای کسی که بین الکفر و الایمان باشد، نیست. مؤمن محض و کافر محض بر می‌گردد. حلقه‌ی وسط قطع می‌شود.

1.12- درخواست رجعت بعد از مرگ در برخی ادعیه در زمان ظهور

به دعای عهد ملتزم باشید. این دعا یکی از مصادیق ارتباط با حضرت است. زیارت‌نامه‌ی بعد از نماز صبح هم مناسب است. در بخشی از این زیارتنامه آمده است: «اَللَّهُمَّ إِنِّي أُجَدِّدُ لَهُ فِي هَذَا اَلْيَوْمِ وَ فِي كُلِّ يَوْمٍ عَهْداً وَ عَقْداً وَ بَيْعَةً فِي رَقَبَتِي...».[4] عالم رجعت، تحت احاطه این دعای شما قرار می‌گیرد.

1.13- نکته ادبی

«وَيَسْعَوْنَ فِي الأَرْضِ فَسَادًا وَاللّهُ لاَ يُحِبُّ الْمُفْسِدِينَ»؛

فساد، یا مفعول مطلق است، یا مفعول لأجله است و یا حال. بنابر وجه اول، مفعول مطلق، مصدر از همان باب است. در این صورت این‌گونه می‌شود: «یُفسِدونَ فی الأَرضِ فَساداً»؛ یعنی در زمین، اِفساد می‌کنند. بنابر وجه دوم، اگر مفعول لاجله باشد، این‌گونه می‌شود: «وَ یَسعَونَ فی الأرضِ لِأَجلِ الإفسادِ فی الأرضِ»؛ یعنی به خاطر فساد تلاش می‌کنند. بهترین گزینه، حال است. در این صورت این‌گونه می‌شود: «وَ یَسعَونَ فی الأَرضِ مُفسِدینَ»؛ وصف حالی آن‌ها است. تلاش فاسدانه است. دنبال منافع خودشان هستند.

1.14- فساد، سبب فاصله گرفتن از مطلوب (رسیدن به حضرت حق)

می‌توان از « وَاللّهُ لاَ يُحِبُّ الْمُفْسِدِينَ» استفاده کرد که این‌ها مُفسِد هستند. فساد، چیزی است که برای او مقدر شده است که از آن فاصله بگیرد. تمام موجودات نظام وجود، برای یک میسور و مطلوبی آفریده شدند و اگر قرار باشد نشانه‌گذاری کنیم، مطلوب هر کدام، حضرت حق است. وصف به شیء، مُشعِر به علّیّت است.

1.15- عدم محدودیت یهود برای اِفساد در زمین

این یهود، قدرت خداوند را منکر شدند. طاغی و کافر شدند. عداوت و بغضاء بین آن‌ها افکنده شد. خداوند، شرّ و مشکلات‌ آن‌ها را خاموش می‌کند. صفت بعدی آن‌ها این است که در سرزمین فساد می‌کنند. از نیل تا فرات، بهانه‌ی امروزی این‌ها است. هر کجا سرزمینی باشد، دنبال فساد و افساد هستند. اعجازهای قرآنی است. این از اِخبارها و کرامات غیبی قرآن است. ان‌شاءالله فتنه‌ی فتنه‌گران دفع می‌شود.