درس مهدویت استاد طبسی

موضوع: غیبت انبیاء/ حضرت موسی (علیه السلام)

شباهت غیبت امام زمان(عج) با غیبت انبیاء^{علیهم‌السلام}

ادامه روایت چهارم غیبت حضرت موسی(علیه السلام)

فَأَرْضَعَتْهُ فَلَمَّا خَافَتْ عَلَيْهِ الصَّوْتَ أَوْحَى اللَّهُ إِلَيْهَا أَنِ اعْمَلِي التَّابُوتَ ثُمَّ اجْعَلِيهِ فِيهِ ثُمَّ أَخْرِجِيهِ لَيْلًا فَاطْرَحِيهِ فِي نِيلِ مِصْرَ فَوَضَعَتْهُ فِي التَّابُوتِ ثُمَّ دَفَعَتْهُ فِي الْيَمِّ فَجَعَلَ يَرْجِعُ إِلَيْهَا وَ جَعَلَتْ تَدْفَعُهُ فِي الْغَمْرِ وَ إِنَّ الرِّيحَ ضَرَبَتْهُ فَانْطَلَقَتْ بِهِ فَلَمَّا رَأَتْهُ قَدْ ذَهَبَ بِهِ الْمَاءُ هَمَّتْ أَنْ تَصِيحَ فَرَبَطَ اللَّهُ عَلَى قَلْبِهَا قَالَ وَ كَانَتِ الْمَرْأَةُ الصَّالِحَةُ امْرَأَةُ فِرْعَوْنَ وَ هِيَ مِنْ بَنِي إِسْرَائِيلَ قَالَتْ لِ فِرْعَوْنَ إِنَّهَا أَيَّامُ الرَّبِيعِ فَأَخْرِجْنِي وَ اضْرِبْ لِي قُبَّةً عَلَى شَطِّ النِّيلِ حَتَّى أَتَنَزَّهَ هَذِهِ الْأَيَّامَ فَضُرِبَتْ لَهَا قُبَّةٌ عَلَى شَطِّ النِّيلِ إِذْ أَقْبَلَ التَّابُوتُ يُرِيدُهَا فَقَالَتْ هَلْ تَرَوْنَ مَا أَرَى عَلَى الْمَاءِ قَالُوا إِي وَ اللَّهِ يَا سَيِّدَتَنَا إِنَّا لَنَرَى شَيْئاً فَلَمَّا دَنَا مِنْهَا ثَارَتْ إِلَى الْمَاءِ فَتَنَاوَلَتْهُ بِيَدِهَا وَ كَادَ الْمَاءُ يَغْمُرُهَا حَتَّى تَصَايَحُوا عَلَيْهَا فَجَذَبَتْهُ وَ أَخْرَجَتْهُ مِنَ الْمَاءِ فَأَخَذَتْهُ فَوَضَعَتْهُ فِي حَجْرِهَا فَإِذَا هُوَ غُلَامٌ أَجْمَلُ النَّاسِ وَ أَسْتَرُهُمْ فَوَقَعَتْ عَلَيْهِ مِنْهَا مَحَبَّةٌ فَوَضَعَتْهُ فِي حَجْرِهَا وَ قَالَتْ هَذَا ابْنِي فَقَالُوا إِي وَ اللَّهِ يَا سَيِّدَتَنَا وَ اللَّهِ مَا لَكِ وَلَدٌ وَ لَا لِلْمَلِكِ فَاتَّخِذِي هَذَا وَلَداً فَقَامَتْ إِلَى فِرْعَوْنَ وَ قَالَتْ إِنِّي أَصَبْتُ غُلَاماً طَيِّباً حُلْواً نَتَّخِذُهُ وَلَداً فَيَكُونُ قُرَّةَ عَيْنٍ لِي وَ لَكَ فَلَا تَقْتُلْهُ قَالَ وَ مِنْ أَيْنَ هَذَا الْغُلَامُ قَالَتْ وَ اللَّهِ مَا أَدْرِي إِلَّا أَنَّ الْمَاءَ جَاءَ بِهِ فَلَمْ تَزَلْ بِهِ حَتَّى رَضِيَ فَلَمَّا سَمِعَ النَّاسُ أَنَّ الْمَلِكَ قَدْ تَبَنَّى ابْناً لَمْ يَبْقَ أَحَدٌ مِنْ رُءُوسِ مَنْ كَانَ مَعَ فِرْعَوْنَ إِلَّا بَعَثَ إِلَيْهِ امْرَأَتَهُ لِتَكُونَ لَهُ ظِئْراً أَوْ تَحْضُنَهُ- فَأَبَى أَنْ يَأْخُذَ مِنِ امْرَأَةٍ مِنْهُنَّ ثَدْياً قَالَتِ امْرَأَةُ فِرْعَوْنَ اطْلُبُوا لِابْنِي ظِئْراً وَ لَا تُحَقِّرُوا أَحَداً فَجَعَلَ لَا يَقْبَلُ مِنِ امْرَأَةٍ مِنْهُنَّ فَقَالَتْ أُمُّ مُوسَى‌ لِأُخْتِهِ قُصِّيهِ‌ انْظُرِي أَ تَرَيْنَ لَهُ أَثَراً فَانْطَلَقَتْ حَتَّى أَتَتْ بَابَ الْمَلِكِ فَقَالَتْ قَدْ بَلَغَنِي أَنَّكُمْ تَطْلُبُونَ ظِئْراً وَ هَاهُنَا امْرَأَةٌ صَالِحَةٌ تَأْخُذُ وَلَدَكُمْ وَ تَكْفُلُهُ لَكُمْ فَقَالَتْ أَدْخِلُوهَا فَلَمَّا دَخَلَتْ قَالَتْ لَهَا امْرَأَةُ فِرْعَوْنَ مِمَّنْ أَنْتِ قَالَتْ مِنْ بَنِي إِسْرَائِيلَ قَالَتِ اذْهَبِي يَا بُنَيَّةِ فَلَيْسَ لَنَا فِيكِ حَاجَةٌ فَقُلْنَ لَهَا النِّسَاءُ انْظُرِي عَافَاكِ اللَّهُ يَقْبَلُ أَوْ لَا يَقْبَلُ فَقَالَتِ امْرَأَةُ فِرْعَوْنَ أَ رَأَيْتُمْ لَوْ قَبِلَ هَلْ يَرْضَى فِرْعَوْنُ أَنْ يَكُونَ الْغُلَامُ مِنْ بَنِي إِسْرَائِيلَ وَ الْمَرْأَةُ مِنْ بَنِي إِسْرَائِيلَ يَعْنِي الظِّئْرَ فَلَا يَرْضَى قُلْنَ فَانْظُرِي يَقْبَلُ أَوْ لَا يَقْبَلُ قَالَتِ امْرَأَةُ فِرْعَوْنَ فَاذْهَبِي فَادْعِيهَا فَجَاءَتْ إِلَى أُمِّهَا وَ قَالَتْ إِنَّ امْرَأَةَ الْمَلِكِ تَدْعُوكِ فَدَخَلَتْ عَلَيْهَا فَدُفِعَ إِلَيْهَا مُوسَى فَوَضَعَتْهُ فِي حَجْرِهَا ثُمَّ أَلْقَمَتْهُ ثَدْيَهَا فَازْدَحَمَ اللَّبَنُ فِي حَلْقِهِ فَلَمَّا رَأَتِ امْرَأَةُ فِرْعَوْنَ أَنَّ ابْنَهَا قَدْ قَبِلَ قَامَتْ إِلَى فِرْعَوْنَ فَقَالَتْ إِنِّي قَدْ أَصَبْتُ لِابْنِي ظِئْراً وَ قَدْ قَبِلَ مِنْهَا فَقَالَ مِمَّنْ هِيَ قَالَتْ مِنْ بَنِي إِسْرَائِيلَ قَالَ فِرْعَوْنُ هَذَا مِمَّا لَا يَكُونُ أَبَداً الْغُلَامُ مِنْ بَنِي إِسْرَائِيلَ وَ الظِّئْرُ مِنْ بَنِي إِسْرَائِيلَ فَلَمْ تَزَلْ تُكَلِّمُهُ فِيهِ وَ تَقُولُ مَا تَخَافُ مِنْ هَذَا الْغُلَامِ إِنَّمَا هُوَ ابْنُكَ يَنْشَأُ فِي حَجْرِكَ حَتَّى قَلَبَتْهُ عَنْ رَأْيِهِ وَ رَضِيَ.[1]

«و مادر به او شير داد و چون از صداى گريه او ترسيد كه مبادا به وجود او پى‌برند، خداوند به او وحى كرد كه يك تابوتى بسازد و فرزند را درون آن قرار دهد و شبانه آن را ببرد و به رودخانه نيل مصر بيفكند، او نيز موسى را در تابوت نهاده و به دريا انداخت، امّا تابوت به نزد مادر بر مى‌گشت و او نيز آن را به دم موج مى‌داد تا آنكه باد بر آن وزيد و در دريا روان ساخت، همين كه مادر ديد فرزندش را آب مى‌برد خواست فريادى كشد، امّا خداى تعالى قلبش را آرام ساخت.

فرمود: زن فرعون زنى صالحه و از بنى اسرائيل بود، به فرعون گفت: اكنون ايّام بهار است، مرا از اين قصر بيرون ببر و بر كنار شطّ نيل خيمه‌اى بزن تا در اين ايّام تفريح و تفرّجى كرده باشم. در كنار شطّ نيل چادرى براى او زدند و بناگاه تابوت به طرف او پيش آمد. گفت: آيا شما هم بر روى آب آنچه را كه من مى‌بينم مى‌بينيد؟ گفتند: اى ملكه! به خدا سوگند ما هم مى‌بينيم و وقتى نزديك شد خود را به آب انداخت و با دست خود آن را گرفت و نزديك بود كه در آب غرق شود تا جايى كه فرياد از نهاد همه برخاست، آن را گرفت و از آب بيرون آورد و بر دامن خود گذاشت و يكباره ديد كه بچه‌اى است زيبا و خوشرو و محبّتش بر دل او افتاد، او را در دامن گرفت و گفت: اين پسر من است! گفتند: اى‌ و اللَّه! چه نيكو گفتى، تو و پادشاه مصر فرزندى نداريد، پس او را فرزند خود بگيريد، برخاست و به نزد فرعون آمد و گفت: من به پسر بچه پاكيزه و شيرينى رسيدم، او را فرزند خود بگيريم كه مايه روشنى چشم من و تو خواهد بود و مبادا كه او را بكشى! گفت اين بچه از كجا آمده است؟ گفت نمى‌دانم، جز اينكه آب او را آورده است، و آنقدر گفت و گفت تا فرعون راضى شد. وقتى كه مردم شنيدند پادشاه بچه‌اى را به فرزندى گرفته است، هر يك از سرانى كه با فرعون بودند همسرش را فرستاد تا به آن بچه شير دهد و دايه او باشد، امّا آن بچه پستان هيچ يك را نگرفت، زن فرعون گفت: براى فرزندم دايه‌اى بجوئيد و هيچ زنى را حقير نشمريد و موسى هيچ زنى را نپذيرفت و مادر موسى به خواهر وى گفت: به دنبال او برو و ببين اثرى از او مى‌بينى؟ او رفت به در خانه پادشاه رسيد و گفت:

شنيده‌ام كه شما به دنبال دايه‌ايد در اينجا يك زن پاكدامنى هست كه فرزند شما را مى‌گيرد و براى شما كفالت مى‌كند. زن فرعون گفت: او را بیاورید. وقتى كه وارد شد، زن فرعون پرسيد: از كدام خاندانى؟ گفت: از بنى اسرائيل، گفت: اى دخترك برو كه به تو نيازى نداريم. زنان گفتند: خدايت عافيت دهد! ببين بچه او را مى‌پذيرد يا نه؟ زن فرعون گفت: بنگريد اگر پذيرفت آيا فرعون راضى‌ مى‌شود كه بچه از بنى اسرائيل و دايه نيز از بنى اسرائيل باشد؟ او هرگز راضى نخواهد شد. گفتند: حالا ببين كه مى‌پذيرد يا نه؟

زن فرعون گفت: اى دختر برو و بگو بيايد. و او به نزد مادرش آمد و گفت: زن پادشاه تو را خوانده است و او آمد و موسى را بدو دادند او موسى را در دامن خود نهاد و پستان در دهانش گذاشت و شير به حلق او سرازير شد. وقتى كه همسر فرعون ديد كه او دايه‌اى را پذيرفته است برخاست و به نزد فرعون آمد و گفت: براى فرزندم دايه‌اى يافته‌ام كه او را پذيرفته است. گفت: از كدام خاندان است؟ گفت: از بنى اسرائيل!

فرعون گفت: امكان ندارد، بچه از بنى اسرائيل و دايه از بنى اسرائيل! امّا زن فرعون اصرار كرد و گفت: آيا از اين بچه مى‌ترسى؟ او پسر توست، در دامن تو پرورش مى‌يابد، تا آنجا كه فرعون را از رأيش برگردانيده و او به اين كار رضا داد.»

جریان ولادت و غیبت امام زمان (عج) به چهارده طریق از حضرت حکیمه خاتون ^{علیها‌السلام} بیان شده که در هر طریقی نکته‌ای می‌باشد:

    1. عَنْ حَكِيمَةَ قَالَتْ‌ دَخَلْتُ يَوْماً عَلَى أَبِي مُحَمَّدٍ (علیه السلام) فَقَالَ يَا عَمَّةِ بِيتِي‌ عِنْدَنَا اللَّيْلَةَ فَإِنَّ اللَّهَ سَيُظْهِرُ الْخَلَفَ فِيهَا قُلْتُ وَ مِمَّنْ قَالَ مِنْ نَرْجِسَ‌ قُلْتُ فَلَسْتُ أَرَى بِنَرْجِسَ حَمْلًا قَالَ يَا عَمَّةِ إِنَّ مَثَلَهَا كَمَثَلِ أُمِّ مُوسَى لَمْ يَظْهَرْ حَمْلُهَا بِهَا إِلَّا وَقْتَ وِلَادَتِهَا.[2]

حضرت حکیمه گفت: روزی بر امام حسن عسگری (علیه السلام) وارد شدم، فرمود: امشب را نزد ما بمان بدرستی که خداوند در این شب جانشین خود را ظاهر کند گفتم: از چه کسی؟ گفت: از نرجس گفتم: به نرجس حملی نمی‌بینم فرمود: ای عمه مثل او مثل مادر موسی است که حمل او ظاهر نمی‌شود مگر به وقت ولادت او.

    2. وَ أَخْبَرَنِي ابْنُ أَبِي جِيدٍ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الْحَسَنِ بْنِ الْوَلِيدِ عَنِ الصَّفَّارِ مُحَمَّدِ بْنِ الْحَسَنِ الْقُمِّيِّ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ الْمُطَهَّرِيِّ عَنْ حَكِيمَةَ بِنْتِ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِيٍّ الرِّضَا قَالَتْ‌ بَعَثَ إِلَيَّ أَبُو مُحَمَّدٍ (علیه السلام) سَنَةَ خَمْسٍ وَ خَمْسِينَ وَ مِائَتَيْنِ فِي النِّصْفِ مِنْ شَعْبَانَ وَ قَالَ يَا عَمَّةِ اجْعَلِي اللَّيْلَةَ إِفْطَارَكِ عِنْدِي فَإِنَّ اللَّه‌... وَ قَالَ لَهُ يَا بُنَيَّ انْطِقْ بِقُدْرَةِ اللَّهِ فَاسْتَعَاذَ وَلِيُّ اللَّهِ (علیه السلام) مِنَ الشَّيْطَانِ الرَّجِيمِ وَ اسْتَفْتَحَ‌ بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ‌ وَ نُرِيدُ أَنْ نَمُنَّ عَلَى الَّذِينَ اسْتُضْعِفُوا فِي الْأَرْضِ وَ نَجْعَلَهُمْ أَئِمَّةً وَ نَجْعَلَهُمُ الْوارِثِينَ وَ نُمَكِّنَ لَهُمْ فِي الْأَرْضِ وَ نُرِيَ فِرْعَوْنَ وَ هامانَ وَ جُنُودَهُما مِنْهُمْ ما كانُوا يَحْذَرُونَ‌ وَ صَلَّى عَلَى رَسُولِ اللَّهِ ^{صلی‌الله علیه و آله} وَ عَلَى أَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ وَ الْأَئِمَّةِ ^{علیهم‌السلام} وَاحِداً وَاحِداً حَتَّى انْتَهَى إِلَى أَبِيهِ فَنَاوَلَنِيهِ‌ أَبُو مُحَمَّدٍ (علیه السلام) وَ قَالَ يَا عَمَّةِ رُدِّيهِ إِلَى أُمِّهِ حَتَّى‌ تَقَرَّ عَيْنُها وَ لا تَحْزَنَ وَ لِتَعْلَمَ أَنَّ وَعْدَ اللَّهِ حَقٌ‌ وَ لَكِنَّ أَكْثَرَ النَّاسِ لَا يَعْلَمُونَ‌ فَرَدَدْتُهُ‌ إِلَى‌ أُمِّهِ‌ وَ قَدِ انْفَجَرَ الْفَجْرُ الثَّانِي فَصَلَّيْتُ الْفَرِيضَةَ وَ عَقَّبْتُ إِلَى أَنْ طَلَعَتِ الشَّمْسُ ثُمَّ وَدَّعْتُ أَبَا مُحَمَّدٍ (علیه السلام) وَ انْصَرَفْتُ إِلَى مَنْزِلِي فَلَمَّا كَانَ بَعْدَ ثَلَاثٍ اشْتَقْتُ إِلَى وَلِيِّ اللَّهِ فَصِرْتُ إِلَيْهِمْ فَبَدَأْتُ بِالْحُجْرَةِ الَّتِي كَانَتْ سَوْسَنُ فِيهَا فَلَمْ أَرَ أَثَراً وَ لَا سَمِعْتُ ذِكْراً فَكَرِهْتُ أَنْ أَسْأَلَ فَدَخَلْتُ عَلَى أَبِي مُحَمَّدٍ (علیه السلام) فَاسْتَحْيَيْتُ أَنْ أَبْدَأَهُ بِالسُّؤَالِ فَبَدَأَنِي فَقَالَ هُوَ يَا عَمَّةِ فِي كَنَفِ اللَّهِ وَ حِرْزِهِ وَ سِتْرِهِ وَ غَيْبِهِ حَتَّى يَأْذَنَ اللَّهُ لَهُ فَإِذَا غَيَّبَ اللَّهُ شَخْصِي وَ تَوَفَّانِي وَ رَأَيْتَ شِيعَتِي قَدِ اخْتَلَفُوا فَأَخْبِرِي الثِّقَاتَ مِنْهُمْ وَ لْيَكُنْ عِنْدَكِ وَ عِنْدَهُمْ مَكْتُوماً فَإِنَّ وَلِيَّ اللَّهِ يُغَيِّبُهُ اللَّهُ عَنْ خَلْقِهِ وَ يَحْجُبُهُ عَنْ عِبَادِهِ فَلَا يَرَاهُ أَحَدٌ حَتَّى يُقَدِّمَ لَهُ جَبْرَئِيلُ ع فَرَسَهُ‌ لِيَقْضِيَ اللَّهُ أَمْراً كانَ مَفْعُولا.[3]

«ابو عبد اللّه مطهرى از حكيمه نقل كرده كه گفت: در شب نيمه شعبان سال 255 ه ق امام ابو محمّد عسكرى (علیه السلام) به سراغ من فرستاد، و فرمود: عمه جان! افطار امشب را با ما باش‌... و فرمودند: پسرم! با قدرت خداوندى، سخن بگو. در همين وقت ولى خدا (علیه السلام) از شيطان رجيم به خداوند پناه برد و [گفت: اعوذ باللّه من الشيطان الرجيم‌] و اين‌گونه آغاز كرد:

به نام خداوند بخشنده مهربان‌ «اراده ما بر اين قرار گرفته است كه به مستضعفين منّت بخشيده و آن‌ها را پيشوايان و وارثين روى زمين قرار دهيم. حكومتشان را پا برجا سازيم و به فرعون و هامان و لشكريان آن‌ها آنچه را بيم داشتند از اين گروه نشان دهيم.» آن‌گاه بر پيامبر ^{صلی‌الله علیه و آله} و امير المؤمنين و ساير ائمّه ^{علیهم‌السلام} تا پدر بزرگوارش يكى پس از ديگرى صلوات فرستاد. بعد طفل را به من داده و فرمودند: عمه جان! او را به مادرش برسان «تا اين‌كه محزون و ناراحت نشود و بداند كه وعده خداوند متعال حقّ است، لكن اكثر مردم نمى‌دانند».

بچه را در حالى‌كه فجر ثانى طلوع كرده بود [و وقت اداى نماز صبح بود] به مادرش سپردم. فريضه صبح را ادا كرده، تا طلوع آفتاب مشغول تعقيبات شدم، پس از آن با حضرت خداحافظى كرده و به منزل خودم رفتم. بعد از سه روز شوق زيارت ولى خدا را داشتم، پس به طرف آن‌ها و به سراغ حجره‌اى كه سوسن در آن بود رفتم، نه اثرى ديدم و نه صدايى شنيدم [اثرى از طفل نبود] با اين حال سختم بود سؤالى بپرسم، بعد به محضر ابى محمد (علیه السلام) رسيدم، حيا كردم كه ابتدا به سؤال كنم. خود حضرت شروع به صحبت كرده و فرمودند: عمه جان! او در كنف و حفظ و امان خداوند تبارك و تعالى است و در غيب خدا است تا زمانى كه براى [ظهور] او اجازه داده شود، [عمه جان‌] زمانى كه من از دنيا بروم و خداوند جسمم را غايب كند، و ديدى كه شيعيان من اختلاف مى‌كنند، آن‌وقت به افراد مورد اعتماد آن‌ها خبر [ولى خدا] را برسان، ولى نزد خودت و آن‌ها مخفى نماييد، تحقيقا خداوند ولى‌اش را از ديده‌ها پنهان كرده و غايب خواهد نمود، تا زمانى كه جبرئيل (علیه السلام) اسب او را پيش او بكشد، "براى آن است كه خداوند كارى را كه مى‌بايست انجام شود تحقق بخشد".»

    3. حَدَّثَنَا الْحُسَيْنُ بْنُ أَحْمَدَ بْنِ إِدْرِيسَ رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُ قَالَ حَدَّثَنَا أَبِي قَالَ حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ إِسْمَاعِيلَ قَالَ حَدَّثَنِي مُحَمَّدُ بْنُ إِبْرَاهِيمَ الْكُوفِيُّ قَالَ حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ عَبْدِ اللَّهِ الطُّهَوِيُ‌ قَالَ: قَصَدْتُ حَكِيمَةَ بِنْتَ مُحَمَّدٍ ^{علیهما‌السلام} بَعْدَ مُضِيِّ أَبِي مُحَمَّدٍ (علیه السلام) أَسْأَلُهَا عَنِ الْحُجَّة... (عج)الی ان قالت:) فَقُلتُ مِمَّن یا سَیِّدی وَ لَستُ أَرَی بِنَرجِسٍ شَیئاً مِن أَثَرِ الحَبلِ فَقالَ مِن نَرجِسٍ لا مِن غَیرِها قالَت فَوَثَبْتُ إِلَيْهَا فَقَلَبْتُهَا ظَهْراً لِبَطْنٍ فَلَمْ‌ أَرَ بِهَا أَثَرَ حَبَلٍ فَعُدْتُ إِلَيْهِ (علیه السلام) فَأَخْبَرْتُهُ بِمَا فَعَلْتُ فَتَبَسَّمَ ثُمَّ قَالَ لِي إِذَا كَانَ وَقْتُ الْفَجْرِ يَظْهَرُ لَكِ بِهَا الْحَبَلُ لِأَنَّ مَثَلَهَا مَثَلُ أُمِّ مُوسَى ^{علیها‌السلام} لَمْ يَظْهَرْ بِهَا الْحَبَلُ وَ لَمْ يَعْلَمْ بِهَا أَحَدٌ إِلَى وَقْتِ وِلَادَتِهَا لِأَنَّ فِرْعَوْنَ كَانَ يَشُقُّ بُطُونَ الْحُبَالَي فِي طَلَبِ مُوسَى (علیه السلام) وَ هَذَا نَظِيرُ مُوسَى (علیه السلام) قَالَتْ حَكِيمَةُ فَعُدْتُ إِلَيْهَا فَأَخْبَرْتُهَا بِمَا قَالَ وَ سَأَلْتُهَا عَنْ حَالِهَا فَقَالَتْ يَا مَوْلَاتِي مَا أَرَى بِي شَيْئاً مِنْ هَذَا قَالَتْ حَكِيمَةُ فَلَمْ أَزَلْ أَرْقُبُهَا إِلَى وَقْتِ طُلُوعِ الْفَجْرِ وَ هِيَ نَائِمَة.[4]

«محمّد بن عبد اللَّه گويد: پس از درگذشت ابو محمّد (علیه السلام) به نزد حكيمه دختر امام جواد (علیه السلام) رفتم تا در موضوع حجّت و اختلاف مردم و حيرت آنها در باره او پرسش كنم... (عج)حضرت حکیمه از امام عسکری(علیه السلام) پرسید:) اى سرورم! از چه كسى متولّد مى‌شود و من در نرجس آثار باردارى نمى‌بينم. فرمود: از همان نرجس نه از ديگرى. حكيمه گويد: به نزد او رفتم و پشت و شكم او را وارسى كردم و آثار باردارى در او نديدم، به نزد امام برگشتم و كار خود را بدو گزارش كردم، تبسّمى فرمود و گفت: در هنگام فجر آثار باردارى برايت نمودار خواهد گرديد، زيرا مثل او مثل مادر موسى (علیه السلام) است كه آثار باردارى در او ظاهر نگرديد و كسى تا وقت ولادتش از آن آگاه نشد، زيرا فرعون در جستجوى موسى، شكم زنان باردار را مى‌شكافت و اين نيز نظير موسى (علیه السلام) است.»