درس خارج اصول استاد رضازاده

موضوع: اصول عملیه /استصحاب /شرایط استصحاب

مرحوم میلانی از اشکال استادش این گونه پاسخ می دهد که آنچه که مرحوم نائینی بیان کردند از جهت ادبیات قابل توجیه و مسامحه است و به نوعی می شود پذیرفت ولی واقع غیر از این باشد چه اینکه واقع امر عروض شک برای متیقن در هر دو قاعده و استصحاب است و رعایت جهات ادبیه است و شک در استصحاب طاری است و در قاعده یقین ساری است باعث نمی شود که مرکز شک متعدد شود و جری عملی حقیقیت متصور در هیچ یک از آنها نیست چه اینکه هر دو یعنی قاعده یقین و استصحاب از جهت زمان مشکوک و متیقن مختلف هستند و یا از جهت زمان شک و یقین و آنچه در جری عملی حقیقی معتبر است همان اتحاد از جهت زمان به صورت مطلق است.

پس مراد همانا جری عملی است و جری عملی تعبدا در هر دو قاعده یقین و استصحاب ثابت است.

برهان سوم

یقین در قاعده یقین موضوعیا اخذ شده است نه به عنوان طریق چه اینکه یقین در ظرف شک ثابت نمی باشد و در استصحاب یقین به نحو طریقی در موضوع اخذ شده است و محرز ثبوت یقین بحدوث متیقن سابقا در ظرف شک در بقائش است و لا تنقض الیقین یقین موضوعی و طریقی را با هم شامل نمی شود.

و همچنین در قاعده یقین تعبد به یقین موضوعا است و در استصحاب تعبد به یقین طریقی و محرز به فتح است یعنی لا تنقض الیقین بخاطر اینکه محرز واقع است و ممکن نیست جمع بین قاعده و استصحاب در دلیل واحد و استعمال واحد ممکن نیست.