درس خارج فقه استاد میرزا محمدحسین احمدی‌فقیه‌یزدی

موضوع: مکان واحد در اقامت

از روایات فهم میشود اقامت10روز باید در یک مکان باشد،ومکان باید واحدباشد.

در روایت بود رجل یسافر من ارض الی ارض" که وادی وسرزمین وارد می گردد

یاازمنزلی به منزلی یاضیعه ای می رود درروایت بود

الرجل یتخذالمنزل فیمرّبه،منزلگاه شخص می گردد

الرجل یمر بالامصار یعنی در شهری می رود

ظهور روایات وادی است که وحدت محل دارد،مثل یک بخش متشکل از چند روستا که عرفاً یک محل نمی باشد ووحدت محل ندارد

مثلاً شهرری قبلاً وتهران ته ران بوده که ته ران بوده ولی الان یکی شده است،یا اصفهان یک محل واحد می گردد.

شبهه هم موضوعیه می گردد که وحدت دارد این مکان یانه.

اگر شبهه حکمی بود چون درحکم شبهه است استصحاب نمی شود چون در اصل حکم شک است مگر بگوییم صفت انسانی را بخواهیم استصحاب کنیم با حالت نفسانی اش.

اگر شبهه موضوعیه بود تمسک به عام اگر بدست آمد به آن تمسک می شود،چون اصل موضوع که قاطع سفر بوده محقق شده وشک در مقدار می کنیم که دایر بین اقل واکثر میشود ومی شود استصحاب کرد.

بلاد کبیره:

سیدعروه ره:

اگر به هم متصل باشد یک محل میشود وفرقی بین بلد کبیر وغیر آن نیست، امااگر محله های یک شهر به هم متصل نباشد وحدت محل ندارد.

بروجردی ره:

طرف مقابل را ببینیم که چه سفررا تعطیل می کند وقطع آن می کند،حال اگر اقامت کرد تعطیل سفر می گردد، تعطیل مطلق السفر یعنی از روستایی به روستایی که نزدیک است نرود یعنی از ترخص محل خارج نشود.

اما استاد میفرماد که مطلق سفر نرفتن درست نیست و یه دور زدن در محل وسفر کوتاه به روستایی نزدیک اقامت را به هم نمی زند

بله اگر زمان طولانی شد سفرش یا مکان بیشتر از حد شرعی رفت اقامت او به هم خورده است.

پس برای به هم خوردن اقامت بعد زمان ومکان سفر دخیل است که اگر عرفاً سفر طولانی مدت رفت یا مکان بعید رفت اقامت او به هم می خورد.

حکم روی عنوان بلد رفته است ودیگر شخص در یک بلد کبیر رفت آمد می کند چون همه جای آن بلد عنوان همان بلد را دارد پس نماز او تمام است.

شبهه موضوعی است واستصحاب می کند؛ مثلاً در یک محله ی اصفهان بوده وحال در محله ی دیگر رفته وشک می کند الان نماز را چطور بخواند می تواند استصحاب موضوع کند که همچنان محل واحد است واقامت به هم نخورده وباید حکم سابق که تمام نماز بود به جا بیاورد.

پردیسان شبهه می شود که جزء قم است یانه؟ نماز جمعه جدادارد و...

وباید استظهار عرفی کند

واگر نتواند شخص استصحاب موضوعی کند می تواند استصحاب تکلیفی کند.

وقتی شک حکمی شد استصحاب معنا ندارد

امااستصخاب موضوعی می توان کرد

جایی نه حکم دارد ونه موضوع باید مکلف تکلیف خود را استصحاب کند چون هم شبهه موضوعی دارد وهم شبهه حکمی.

شان نزول اصلی استصحاب به مکلف بر می گردد وتکلیف او تا تکلیف او مشخص شود هم عرف وهم شان صدور از شرع.

وهمه ارکان استصحاب در استصحاب تکلیفی جاری است.