موضوع: الأمارات/تعبد به ظن /امکان تعبد به ظن

امر ارشادی: امری که در متعلقش مفسده و مصلحت مستقل وجود ندارد. مثلا «اعمل بخبر الواحد»از این دسته‌ است.

«الثاني: أن يكون ذلك لمدخلية سلوك الأمارة في مصلحة العمل»:

وجه۱: شارع علم دارد که عمل به اماره همواره به واقع اصابت می‌کند، هرچند مکلف احتمال خطا می‌دهد. یعنی ثبوتاً اماره همواره مصیب به واقع است، هرچند اثباتاً احتمال خطا دارد. این فرض خوب است ولی در خارج می‌دانیم که خبر واحد به خطا کشیده است.

وجه۲: شارع علم دارد که عمل به اماره غالبا به واقع اصابت می‌کند.

وجه۳: شارع علم دارد که مطابقت اماره با واقع بیش از مطابقت علم با واقع است. یعنی ثبوتاً اماره بیش از علم به واقع اصابت دارد، در حالیکه اثباتاً علم بیش از اماره امکان اصابت به واقع دارد.