درس خارج فقه استاد مهدی مروارید

فِي رِوَايَةِ ابْنِ أَبِي الْحَدِيدِ وَ انْظُرْ يَا مُحَمَّدُ صَلَاتُكَ كَيْفَ تُصَلِّيهَا فَإِنَّمَا أَنْتَ إِمَامٌ يَنْبَغِي لَكَ أَنْ تُتِمَّهَا وَ أَنْ تُخَفِّفَهَا وَ أَنْ تُصَلِّيَهَا لِوَقْتِهَا فَإِنَّهُ لَيْسَ مِنْ إِمَامٍ يُصَلِّي بِقَوْمٍ فَيَكُونُ فِي صَلَاتِهِ وَ صَلَاتِهِمْ نَقْصٌ إِلَّا كَانَ إِثْمُ ذَلِكَ عَلَيْهِ وَ لَا يَنْقُصُ ذَلِكَ مِنْ صَلَاتِهِمْ شَيْئاً‌. وَ رَوَاهُ فِي تُحَفِ الْعُقُولِ هَكَذَا ثُمَّ انْظُرْ صَلَاتَكَ كَيْفَ هِيَ فَإِنَّكَ إِمَامٌ وَ لَيْسَ مِنْ إِمَامٍ يُصَلِّي بِقَوْمٍ فَيَكُونُ فِي صَلَاتِهِمْ تَقْصِيرٌ إِلَّا كَانَ عَلَيْهِ أَوْزَارُهُمْ وَ لَا يُنْقَصُ مِنْ صَلَاتِهِمْ شَيْ‌ءٌ وَ لَا يُتِمُّهَا إِلَّا كَانَ لَهُ مِثْلُ أُجُورِهِمْ وَ لَا يَنْتَقِصُ مِنْ أُجُورِهِمْ شَيْ‌ءٌ. وَ اعْلَمْ أَنَّ كُلَّ شَيْ‌ءٍ مِنْ عَمَلِكَ تَابِعٌ لِصَلَاتِكَ وَ اعْلَمْ أَنَّهُ مَنْ ضَيَّعَ الصَّلَاةَ فَإِنَّهُ لِغَيْرِ الصَّلَاةِ مِنْ شَرَائِعِ الْإِسْلَامِ أَضْيَعُ‌.[1]

هي مجهولة بالحسن بن إبراهیم و عبایة و غیرهم.

    1. کراهة إطعام الأطعمة و الأشربة المحرمة للبهیمة

روایاتی که متضمن است که اطعام خوردنیها و آشامیدنیها بر حیوانات مکروه است، از این مرحوم شیخ استشعار نموده است که نسبت به مکلف حرام است.

مُحَمَّدُ بْنُ أَحْمَدَ بْنِ يَحْيَى عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ الرَّازِيِّ عَنِ الْحَسَنِ بْنِ عَلِيِّ بْنِ أَبِي حَمْزَةَ عَنْ أَبِيهِ عَنْ أَبِي بَصِيرٍ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ‌ قَالَ سَأَلْتُهُ عَنِ الْبَهِيمَةِ الْبَقَرَةِ وَ غَيْرِهَا تُسْقَى أَوْ تُطْعَمُ مَا لَا يَحِلُّ لِلْمُسْلِمِ أَكْلُهُ أَوْ شُرْبُهُ أَ يُكْرَهُ ذَلِكَ قَالَ نَعَمْ يُكْرَهُ ذَلِكَ‌.

و هي ضعیفة بالحسن بن علي بن أبي حمزة.

مرحوم خویی می‌فرماید: اگر از این روایات تعدی شود کراهت از راه اولویت استفاده می‌شود؛ استفاده حرمت از این روایت مشکل می‌باشد.

    2. ضمان الإمام بالنسبة علی صلاة المأمومین

طایفه ای از روایات دلالت دارد بر این که اگر امام با جنابت یا بدون طهارت نماز خوانده باشد، نسبت به نماز مامومین ضامن است، معنای ضمان در اینجا این است که امام نمازش را اعاده کند؛ ولی بر مامومین اعاده لازم نیست، و هر گناهی که بر مامومین از جهت نقص حادث شده باشد، بر عهده ی امام است، در صورتی که امام بداند.

الْحُسَيْنُ بْنُ سَعِيدٍ عَنْ حَمَّادِ بْنِ عِيسَى عَنْ مُعَاوِيَةَ بْنِ وَهْبٍ قَالَ قُلْتُ لِأَبِي عَبْدِ اللَّهِ أَ يَضْمَنُ الْإِمَامُ صَلَاةَ الْفَرِيضَةِ‌ فَإِنَّ هَؤُلَاءِ يَزْعُمُونَ أَنَّهُ يَضْمَنُ فَقَالَ لَا يَضْمَنُ أَيَّ شَيْ‌ءٍ يَضْمَنُ إِلَّا أَنْ يُصَلِّيَ بِهِمْ جُنُباً أَوْ عَلَى غَيْرِ طُهْرٍ‌.[2]