درس خارج فقه استاد مهدی مروارید
1402/08/13
بسم الله الرحمن الرحیم
أطعمه و أشربه/ المائعات / المائعات / بیع الدهن المتنجس
موضوع: أطعمه و أشربه/ المائعات / المائعات / بیع الدهن المتنجس
1. نخست این که ظاهر قول امام علیه السلام «بِعْهُ وَ بَيِّنْهُ لِمَنِ اشْتَرَاهُ لِيَسْتَصْبِحَ بِهِ» اعلام به نجاست بعد از وقوع بیع است، همانطور که این مقتضای تعبیر به ماضی است «لِمَنِ اشْتَرَاهُ» و پرواضح است که بیان بعد از بیع از شرایط بیع نیست، مگر این که به نحو شرط متاخر باشد، اگرچه شرط متاخر في نفسه جایز است، همانطور که در علم اصول بیان شده است؛ ولی در مقام کسی به این قایل نشده است، بنابراین چاره از اراده وجوب نفسی از امر به بیان در روایت نیست؛ زیرا احتمال ثالثی در روایت وجود ندارد.
2. دوم این که استصباح در روایت به عنوان غایت برای بیان و فائده برای بیان و اعلام ذکر شده است، یعنی بیان کنید تا استصباح کند تا این که در چیزی که شرطش طهارت است استعمال نکند، در غیر این صورت ملازمه بین این دو وجود ندارد، و این معنا مناسب وجوب نفسی است، و وجوب اعلام اختصاص به صورت تسلیم دارد، بنابراین بدون تسلیم اعلام واجب نیست یا با علم به این که مشتری از روغن در غیر استصباح بهره نمیبرد، اعلام واجب نیست. حاصل این که بیع دهن متنجس مشروط به اعلام میباشد.[1]