درس خارج فقه استاد مهدی مروارید

حاجی نوری می‌فرماید: قاضی نعمان امامی بوده است، ایشان تقیه می‌نموده است، یک شاهد می‌آورند که قاضی نعمان یک روایت از ابي جعفر در کتابش نقل نموده و می‌گوید مراد از ابي جعفر امام است.

آقای سیستانی می‌فرماید: مراد از ابي جعفر امام صادق است، و شواهدی بر این دارد. همینطور روایت یاد شده در نوادر سید فضل الله راوندی نیز آمده است، و سند ایشان همان سند جعفریات است، البته خود راوندی از اجلاء است و شاگرد پسر شیخ ابوعلی طوسی است.

قال المحدث النوري نور اللّه مرقده في ج 3 المستدرك في الفائدة الثانية من الخاتمة ص 324: كتاب النوادر هو تأليف السيد الامام الكبير ضياء الدين أبي الرضا فضل اللّه بن علي الراوندي الكاشاني حفيد نوه الحسن المثنى فرزند بن الحسن المجتبى عليه السلام، و وصفه العلامة في إجازة بني زهرة: بالسيد الامام، و في فهرست الشيخ منتجب الدين: علامة زمانه جَمَع مع علو النسب كمال الفضل و الحسب و كان أستاذ أئمة عصره، قال أبو سعد السمعاني في كتاب الأنساب: إنه من المشايخ و اليه تنتهي كثيرا أسانيد الإجازات و هو تلميذ الشيخ أبي علي بن شيخ الطائفة، و له تصانيف تشهد بفضله و أدبه و جمعه بين مورث المجد و مكتسبه و منه انتشرت الأدعية الجليلة المعروفة بأدعية السر، انتهى ملخص كلامه.

مجلسی این ادعیه را در بحار آورده است، و صاحب دعوات نیز هستند و آن ادعیه نیز ایشان می‌باشد.

لا شبهة في علو شأنه و رفعة منزلته و مكانة عامه و ثبوت وثاقته، و قد صرح بذلك غير واحد من المترجمين، و لكن لم يظهر لنا اعتبار كتابه هذا، لأن في سنده من لم تثبت وثاقته كعبد الواحد بن إسماعيل، و من هو مجهول الحال كمحمد بن الحسن التميمي البكري.[2]

ظاهرا ایشان از یک سند دیگر نقل می‌کند و در آن سند عبد الواحد بن اسماعیل وجود دارد. آن سند

اگر چه فرق دارد؛ در عین ثابت نمی‌باشد. روایت جعفریات دلالت بر جواز انتفاع دهن در غیر استصباح می‌کند، این روایت را روایت دعائم الاسلام و نوادر رواندی تایید می‌کند، اگر دلیل معتمدی بر حرمت انتفاع از دهن متنجس در غیر استصباح وجود داشته باشد با روایت جعفریات تعارض می‌کند، البته در صورتی که روایت جعفریات معتبر باشد، و در این فرض باید به قوانین باب تعارض عمل شود؛ زیرا اطلاق وجود دارد، و نسبت به استصباح تخصیص خورده است؛ ولی چنین دلیل معتمدی که از جهت دلالت و سند تام باشد بر حرمت وجود ندارد.