درس خارج فقه استاد مهدی مروارید
1402/08/06
بسم الله الرحمن الرحیم
موضوع: أطعمه و أشربه/ المائعات / انتفاع بالدهن المتنجس في غیر الاستصباح
دیگر این که آیا این نسخه موجود ثابت است آیا زیاد نشده است؛ زیرا در کتب از جمله کتاب سید بن طاوس هزار روایت گزارش شده است، در حالی که نسخه موجود دارای هزار و پانصد روایت است، این نسخه موجود از هند پیدا شده است.
حال اگر جعفریات نسبت به روایتی منفرد باشد، اعتماد به آن مشکل است؛ ولی اگر منفرد نباشد، به عنوان مؤید روایات دیگر خوب است، حاجی نوری احتمال داده است که در آن مجلسی که حضرت موسی بن جعفر روایت را به سکونی می‌فرموده است، اسماعیل هم حضور داشته است، و این در حد احتمال است، بنابراین اعتماد به روایت جعفریات به طور اطلاق مشکل می‌باشد.
بحث در این بود که آیا انتفاع از دهن متنجس در غیر استصباح و خوردن و آشامیدن مثل جهات طبی و صابون جایز است یا نیست، مفاد جعفریات جواز انتفاع می‌باشد.
أَخْبَرَنَا مُحَمَّدٌ حَدَّثَنِي مُوسَى حَدَّثَنِي أَبِي عَنْ أَبِيهِ عَنْ جَدِّهِ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ أَبِيهِ عَنْ عَلِيٍّأَنَّهُ سُئِلَ عَنِ الزَّيْتِ يَقَعُ فِيهِ شَيْ‌ءٌ لَهُ دَمٌ فَيَمُوتُ قَالَ الزَّيْتُ خَاصَّةً يَبِيعُهُ لِمَنْ يَعْمَلُهُ صَابُوناً.[1]
