درس خارج فقه استاد قادر حیدری‌فسائی

موضوع: کتاب الطهارة/نجاسات/ مذی حیوان طاهر/ مرحله پنجم: رجوع به عقل

مرحله‌ی پنجم: رجوع به عقل.

عقل با هر دو صورت آن، در این مسئله فاقد حکم است. به همان علّتی که در مسائل سابق بیان شد.

مرحله‌ی ششم: رجوع به اصل عملی.

مسئله مذی حیوان طاهر مثل مسئله بول در همین مرحله است.

متفرّقات:

اموری که در مسئله مذی حیوان طاهر مورد استفاده قرار گرفت، مثل اموری است که در مسئله سابق مورد استفاده قرار گرفت.

نتیجه‌ی نهائی بحث در مسئله مذی حیوان طاهر: مذی حیوان طاهر، طاهر است.

سؤال دوّم: آیا وذی و ودی حیوان طاهر، طاهر است؟

مراحل تفصیلی استنباط عبارتند از:

مرحله‌ی اوّل: موضوع شناسی بدویّ.

موضوع در سؤال فوق، وذی و ودی و حیوان طاهر است. مفاد حیوان طاهر معلوم است و لذا احتیاج به موضوع شناسی ندارد. ولی مفاد وذی و ودی، مجهول است و لذا نیازمند به موضوع شناسی و تعیین مفاد هستند.

برای وذی و ودی، وجود معانی ثلاثه قابل تصوّر است.

معنای اوّل: معنای لغوی.

از طرف علماء لغت دو معنی (دو معنی متناسب با مورد سؤال) برای وذی گفته شده است که عبارتند از:

۱) الوذی بالذّال المعجمة الساکنة و الیاء المخفّفة و عن الاُموی بتشدید الیاء: ماء یخرج عقیب انزال المنیّ و فی الحدیث هو ما یخرج من الادواء بالدّال المهملة جمع داء و هو المرض و ذکر الوذی مفقود فی کثیر من کتب اللّغة و قولهم ما به وذیة بالتّسکین ای عیب. (طریحی در مجمع البحرین ج۱ ص۴۳۳).

۲) الوذی هو الودی لما یخرج من الذکر بعد البول، لغة فیه عن ابن الاعرابی و یشدّد ایضا. (زبیدی در تاج العروس ج۲۰ ص۲۸۶).

و از طرف علماء لغت هشت معنی برای ودی گفته شده است که عبارتند از:

۱) الودی الماء الّذی یخرج ابیض رقیقا علی اِثر البول من الانسان. (خلیل در العین ج۸ ص۹۹، ازدی در کتاب الماء ج۳ ص۱۳۲۲).

۲) الودی هو الماء الرّقیق الّذی یخرج مع البول لا یجب منه الغسل. (ابن درید در جمهرة اللّغة ج۱ ص۲۳۳).

۳) الودی الماء الّذی یخرج رقیقا ابیض علی اثر البول و الودیّ لغة فیه. (ابن عباد در المحیط فی اللّغة ج۹ ص۳۹۶، ابن سیده در المحکم و المحیط ج۹ ص۴۵۶، حمیری در شمس العلوم ج۱۱ ص۷۱۰۵، مطرّزی در المغرب ج۲ ص۳۴۷، ابن منظور در لسان العرب ج۱۵ ص۳۸۴).

۴) الودی بالتسکین ما یخرج بعد البول و کذلک الودیّ بالتّشدید عن الامویّ. (جوهری در صحاح ج۶ ص۲۵۲۱، ثعالبی در فقه اللّغة ص۱۵۵، فیروز آبادی در القاموس المحیط ج۴ ص۴۶۱).