درس خارج فقه استاد میرزا محمدحسین احمدی‌فقیه‌یزدی

موضوع: لو قصر المسافر اتفاقا لا عن قصد‌

فردي در منطقه اي خانه ييلاقي دارد وبراي خوشگذاراني وسفر مي رود وگاه داري آنجا مي رود كه او عرفا وطن به حساب مي ايد.

نمازمسافر18

نتیجه فرمایش سیدره که حرف او با ادله تطبیق دارد ،کسی خواست احتیاط کن.

العروة الوثقى (للسيد اليزدي)؛ ج‌2، ص: 163

8 مسألة لو قصر المسافر اتفاقا لا عن قصد‌

فالظاهر صحة صلاته و إن كان الأحوط الإعادة بل و كذا لو كان جاهلا بأن وظيفته القصر فنوى التمام لكنه قصر سهوا و الاحتياط بالإعادة في هذه الصورة آكد و أشد‌

بی توجه ایستاده نماز وقصر خوانده واز روی نیست نبوده بعد نماز می گوید شکسته باید می خواندم وشکسته هم خوانده ولی روی قصدنبود اما چون مطابق واقع است نمازش صحیح است.

در واقع قصد قربت متمشی شده ونماز را هم قصر خوانده است.وعملا مطابق واقع بوده است وبهترکه از روی احتیاط که در مسائل مختلف مطرح است ودوباره بخواند قصرا،همچنین اگر جاهل بود وظیفه قصرا ست ولی نیت تمام کرد ولی قصرا تمام کرده است واین صحیح است ولی احتیاطا اعاده کند بانیت قصر وقصر هم بخواند.

بسیاری نیت را ضرورت دانستندولی عملاً وقتی مطابق واقع انجام داده دوچیز انتظار است یکی عمل که انجام داده ودوم نیت قصد داشته باشد اماضرری ندارد درنیت تمام باشد ونیت خطای در انطباق است ونمازش صحیح می شود

العروة الوثقى (للسيد اليزدي)؛ ج‌2، ص: 163

9 مسألة إذا دخل عليه الوقت و هو حاضر متمكن من الصلاة و لم يصل ثمَّ سافر وجب عليه القصر‌

و لو دخل عليه الوقت و هو مسافر فلم يصل حتى دخل المنزل من الوطن أو محل الإقامة أو حد الترخص منهما أتم فالمدار على حال الأداء لا حال الوجوب و التعلق لكن الأحوط في المقامين الجمع‌

داخل وقت نماز آمد ولی نخواند تا سفر رفت باید قصر بخواند یا برعکس مسافربود تا داخل وقت شد باید تمام بخواند ومدار حال اداء است نه حال وجوب وتعلق حکمواحتیاط در هردو جا جمع است.

از حال وجوب به حال ادا تبدیل می شود.

وبگوییم این ها صفات خود نماز است وصفت نماز دوگونه است صلاتی موصوف به دورکعت وموصوف به چهار رکعتی.

جمع کند دورکتی که مثلا سفر است و4رکعتی که حالادروطن است،یا4رکعت چون حاضر بوده والان مسافراست و2رکعتی بخواند.

استاد:

اگر کسی گفت برخی احتیاطات مطابق اعتبار نیست ،به حکم ظاهری نمی دانیم وظیفه چیست وماچون نمی دانیم واقع را احتیاط می کنیم وبانیت احتیاط که هرکدام به واقع خورد همان عمل ماشودوظاهراعمل اواز باب انطباق به واقع است یا احتیاط واجب یا مستحب.

اینجا که ظاهر می خواد منطبق با واقع شود احتیاط جا دارد ولی اگر احتیاطی که به حسب نیت وموقعیت ما بوجود آمده اینجا به حسب نیت ما یا این که به قیدی به حسب عمل ما انجام می گیرد وکاری به واقع وحکم شرع ندارد وواضح است برحسب نوع نیت وانتخاب مابرمی گردد .

پس وجوب استقرار وقتی است که از وطن خارج شدم وبرعکس استقرار وجوب وقتی که به وطنم برمی گردم وواقعیت دومی ندارد که علی احتمالا احتیاط به آن بدهیم

پس احتیاط گاه که واقع را تشخیص نمی دهیم جا دارد ولی وقتی استقرارش معلوم است جایی برای احتیاط نیست ونیتش هم ممکن نیست چون نمازکه در سفر2رکعت بوده الان در وطن معناندارد وآنچه استقرار دارد4رکعت است.