موضوع: فقه الاسره/احکام الصبیان /ستر و نظر در صبیان

کلام در مساله ستر و پوشش صبیان در مقابل دیگران ، و بالعکس پوشش دیگران در مقابل صبیان بود و هکذا نظر و نگاه کردن و محدودیت های نگاه کردن برای صبیان ؛ و بالعکس محدودیت های بالغین جهت نظر به صبیان محل بحث بود.

این مساله ثمراتی دارد از جمله در بحث تجهیز میت که آیا غسال باید در صبیان هم ، همجنس باشد یا لازم است ستر عورت میت صبی شود یا لازم نیست.

در جلسه سابق فرمایشات امام راحل در مساله بیان شد.

نکته : بحث در این مساله شقوق متعددی دارد.

بیان شقوق متعدد مساله :

الف : گاهی اوقات بحث در حکم غیر ممیز از صبیان است.

و گاهی دیگر بحث در حکم ممیز از صبیان است.

ب : در هر یک از صور مذکور :

1 – گاهی حکم ستر و نظر با فرض تحریک و تهییج شهوت است. (مثلا گاهی در فضاهای خاص مثل استخر که این صورت قابل توجه و دقت است. البته مساله اخلاق باید از وادی فقه جدا شود که محل بحث ما در حال حاضر در فقه است.)

در این بخش لازم است تذکری بیان شود که مقام بحث ما ، مقام فقه است و نه اخلاق ، لذا ممکن است از حیث فقهی مطلبی مجاز باشد در حالی که در وادی اخلاق همان مطلب ممنوع باشد مثلا ممکن است ثابت شود که پوشش زن در برابر صبی ممیز واجب نیست ، لکن در وادی اخلاق همین عدم پوشش ممنوع باشد.

2 – گاهی حکم ستر و نظر در فرض عدم تحریک شهوت است.

تا کنون وجوه مختلف به این بیان شد :

1 - صبی یا صبیه غیر ممیز در فرض تحریک و تهییج شهوت

2 – صبی یا صبیه غیر ممیز در فرض عدم تحریک و تهییج شهوت

3 – صبی یا صبیه ممیز در فرض تحریک و تهییج شهوت

4 – صبی یا صبیه ممیز در فرض عدم تحریک و تهییج شهوت

ان شا الله احکام آنها هم بیان خواهد شد.

تذکر : بین شهوت و تلذذ با ریبه فرق است.

ریبه به معنای خطور صورت معصیت در ذهن است البته بدون تلذذ و لذت بردن و بعباره اخری ، ریبه از راب اخذ شده است که به معنای اضطراب است[1] یعنی اضطراب و خوفی که از وقوع در معصیت حاصل می شود.

در حالی که تلذذ و حس شهوت مرحله جلوتر است که شخص معاذ الله از خود معصیت و مقدمات آن احساس لذت می کند.

قاعده کلیه :

هر کجا که در لمس و نظر حس شهوت و تلذذ یا ریبه رخ دهد ، بدون شک حرام است اعم از آنکه در بالغین بوده باشد یا در نابالغین و در نابالغین هم چه ممیز باشد و چه غیر ممیز باشد.

بنابراین از بین صور چهارگانه مذکور ، نظر و لمس در صورت اول و سوم قطعا حرام است.

دلیل بر مدعا هم در آیات کریمه قرآن و هم در روایات مورد استشهاد قرار گرفته است که ان شا الله بیان خواهد شد.