• راه حلّ ششم (راه حل مرحوم خویی)

مرحوم خویی در حل مشکل مطرح شده در طهارات ثلاث می نویسند:

حل این مشکل(که چگونه در طهارت ثلاث قصد قربت کنیم) تنها از دو راه ممکن است یکی اینکه بگوئیم طهارات ثلاث مستحب نفسی هستند و راه دیگر اینکه:

«قصد التوصل بها إلى الواجب، فانه أيضا موجب لوقوع المقدمة عبادة و لو لم نقل بوجوبها شرعاً، لما عرفت في بحث التعبدي و التوصلي من انه يكفي في تحقق قصد القربة إتيان الفعل مضافاً به إلى المولى و ان لم يكن امر في البين. و عليه فالآتي بالطهارات الثلاث بقصد التوصل بها إلى الصلاة أو نحوها فقد أوجد المقدمة في الخارج و ان لم يكن ملتفتاً إلى الأمر النفسيّ المتعلق بها و قاصداً لامتثاله، كما ان الآتي بها بقصد امرها النفسيّ موجد للمقدمة و ان لم يكن ملتفتاً إلى المقدمية.» [1]

توضیح:

    1. مکلف اگر کاری را به خاطر خدا انجام دهد، آن کار عبادی می شود(حتی اگر امری در بین نباشد)

    2. پس اگر مکلّف به خاطر رسیدن به نماز(که مطلوب شارع است) کاری که انجام دهد، می توان قصد قربت کند. (حتی اگر توجه نکند به اینکه طهارات ثلاث استحباب نفسی دارند)

ما می گوئیم:

این بیان(در صورتی که آن را بپذیریم و از فرمایش مرحوم شیخ و اصفهانی چشم پوشی کنیم که تعبّدی بودن را فرع وجود امر مستقل می دانستند) نمی تواند«لزوم» قصد قربت را ثابت کند. و لذا مرحوم خویی خود در ادامه به بیانی صریح، به راه حل اوّل مرحوم آخوند باز می گردد.