1. روایت عبدالله بن مسعود:

«أَخْرَجَ أَبُو يَعْقُوبَ مُحَمَّدُ بْنُ إِسْحَاقَ النَّيْسَابُورِيُّ مِنْ حَدِيثِ أَنَسٍ أَنَّ النَّبِيَّ - صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ - قَالَ: «مَنْ قَعَدَ إلَى قَيْنَةٍ يَسْمَعُ صُبَّ فِي أُذُنِهِ الْآنُكُ». وَأَخْرَجَ أَيْضًا مِنْ حَدِيثِ ابْنِ مَسْعُودٍ «أَنَّ النَّبِيَّ - صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ - سَمِعَ رَجُلًا يَتَغَنَّى مِنْ اللَّيْلِ فَقَالَ: لَا صَلَاةَ لَهُ، لَا صَلَاةَ لَهُ، لَا صَلَاةَ لَهُ.» [1]

    2. روایت عامر بن سعد:

«أَخْبَرَنَا عَلِيُّ بْنُ حُجْرٍ، قَالَ: حَدَّثَنَا شَرِيكٌ، عَنْ أَبِي إِسْحَقَ، عَنْ عَامِرِ بْنِ سَعْدٍ، قَالَ: دَخَلْتُ عَلَى قُرَظَةَ بْنِ كَعْبٍ، وَأَبِي مَسْعُودٍ الْأَنْصَارِيِّ، فِي عُرْسٍ، وَإِذَا جَوَارٍ يُغَنِّينَ، فَقُلْتُ: أَنْتُمَا صَاحِبَا رَسُولِ اللَّهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ وَمِنْ أَهْلِ بَدْرٍ، يُفْعَلُ هَذَا عِنْدَكُمْ؟ فَقَالَ: اجْلِسْ إِنْ شِئْتَ فَاسْمَعْ مَعَنَا، وَإِنْ شِئْتَ اذْهَبْ، قَدْ «رُخِّصَ لَنَا فِي اللَّهْوِ عِنْدَ الْعُرْسِ.»[2]

ما می گوئیم:

از این روایت بر می آید که حرمت این عمل در نزد مسلمین مشهور و مسلّم بوده است و لذا مردم از اینکه صحابه در مجلس نشسته باشند، تعجب کرده اند.

اما نکته مهم آن است که از این روایت بیش از این استفاده نمی شود که غنایی که مورد تحریم بوده است، غنای زن ها در مقابل مردها بوده است و نه مطلق غنا.

    3. روایت ابی امامه:

«وَأَخْرَجَ الدَّيْلَمِيُّ عَنْ أَبِي أُمَامَةَ مَرْفُوعًا «إنَّ اللَّهَ يُبْغِضُ صَوْتَ الْخَلْخَالِ كَمَا يُبْغِضُ الْغِنَاءَ.» [3]

توضیح:

خلخال، تزیینی که در پا می انداختند و صدای آن به سبب رقص یا حرکت تحریک آمیز زن ها بوده است.

روایت اشاره به آیه شریفه ای که می فرماید «ولایضربن بارجلهن» گویی در آن زمان، زنان پای بر زمین می کوفتند تا صدای خلخال پا شنیده شود.

    4. روایت انس:

«وَأَخْرَجَ أَبُو يَعْقُوبَ مُحَمَّدُ بْنُ إِسْحَاقَ النَّيْسَابُورِيُّ مِنْ حَدِيثِ أَنَسٍ أَنَّ النَّبِيَّ - صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ - قَالَ: «مَنْ قَعَدَ إلَى قَيْنَةٍ يَسْمَعُ صُبَّ فِي أُذُنِهِ الْآنُكُ.» [4]

توضیح: آنک: سرب / قینه: کنیز خواننده.

    5. روایت اول زید بن علی:

«زيد بن علي عن ابيه عن جده عن علي (ع م) قال: قال رسول الله صلى الله عليه وآله من تغنى أو غني له أو ناح أو نيح له أو أنشد شعرا أو قرضه وهو فيه كاذب أتاه شيطانان فيجلسان على منكبيه يضربان صدره باعقابهما حتى يكون هو الساكت.»[5]

توضیح:

    1. انشد: با صدای بلند شعر خواند.

    2. قرضه...: شعر گفتن در حالیکه گوینده در این شعر دروغ بگوید.

    3. منکب: شانه

    4. آن شیطان ها، با پاشنه پایشان (عَقِب: پاشنه پا) می زنند به سینه آن فرد.

    6. روایت دوم زید بن علی:

«بئس البيت بيت لايعرف الا بالغناء وبئس البيت بيت لا يعرف الا بالفسوق والنياحة.» [6]

    7. روایت سوم زید بن علی:

«قال رسول الله صلى الله عليه وآله اول من تغنى ابليس لعنه الله ثم زمر ثم حدا ثم ناح.» [7]

توضیح:

    1. زَمَر: نی زدن (زمَّر هم به همین معنی است)

    2. حدا: حُدی خواندن برای شتر.

    3. ناح: نوحه کردن.

    8. روایت چهارم زید بن علی:

«قال رسول الله صلى الله عليه وآله اياكم والغناء فانه ينبت النفاق في القلب كما ينبت الماء الشجر.» [8]

    9. روایت پنجم:

«قال رسول الله صلى الله عليه وآله كسب البغي والمغنية حرام.» [9]