1403/09/24
بسم الله الرحمن الرحیم
خطابات شفاهیّه «7»/فصل هفتم /مقصد چهارم: عامّ و خاصّ
موضوع: مقصد چهارم: عامّ و خاصّ/فصل هفتم /خطابات شفاهیّه «7»
و توهّم كونِه[1] ارتكازيّاً يدفعه[2] عدمُ العلم به[3] مع الالتفات إليه و التفتيش عن حاله، مع حصوله[4] بذلك[5] لو كان مرتكزاً، و إلّا فمن أين يعلم ثبوته[6] كذلك[7] ؟ كما هو واضح.
قوله: «و يشهد لما ذكرنا صحّةُ النداء بالأدوات مع إرادة العموم من العامّ الواقع تِلْوَها بلا عناية، و لا...».
مصنّف در ادامه می‌فرمایند دلیل بر وضع ادوات خطاب برای خطاب انشائی، استعمال این ادوات در خطاب غیر حاضرین بدون نصب قرینه و بدون تنزیل می‌باشد و این نشان‌دهنده آن است که هیچ عنایت و مجازی در این استعمال وجود ندارد و لازمه این استعمال، وضع ادوات خطاب برای خطاب انشائی است، چون اگر برای خطاب حقیقی وضع شده باشند، همان طور که بیان شد در چنین مواردی یا باید قائل به مجازیّت و استعمال در غیر موضوع‌له در این ادوات شویم و یا قائل به مجازیّت و تنزیل در مدخول این ادوات، در حالی که نه قرینه بر مجاز وجود دارد و نه تنزیلی صورت گرفته است و اگر کسی ادّعا نماید که در استعمال مذکور یعنی استعمال ادات خطاب نسبت به غیر حاضرین، تنزیل صورت گرفته و این تنزیل امری مرکوز در اذهان عقلا می‌باشد؛ به این صورت که آنها با شنیدن استعمال مذکور، متوجّه تنزیل شده و می‌فهمند که متکلّم افراد غائب و معدوم را نازل منزله افراد موجود و حاضر قرار داده لذا خطاب مذکور را صادر کرده است و این نشان‌دهنده آن است که ادات خطاب وضع برای خطاب حقیقی شده‌اند؛ در پاسخ گفته می‌شود ادّعای مذکور، ادّعایی بی‌اساس بوده و ریشه‌ای ندارد، مضاف بر این که در ما نحن فیه با توجّه به التفات و آگاهی مخاطبین از تنزیل و دقّت آنها در این زمینه، علم به تنزیل حاصل نمی‌گردد لذا وجهی برای ادّعای تنزیل مذکور وجود ندارد.
