موضوع: اللبن و الحليب / طب المعصومين ص340
عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ: اللَّبَنُ مِنْ طَعَامِ الْمُرْسَلِين[1]
فرآورده هاي لبني از خوراکي هاي انبياء است مخصوصا شير و ماست.
عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ عَنْ أَبِيهِ أَنَّ عَلِيّاً ع كَانَ يَسْتَحِبُ أَنْ يُفْطِرَ عَلَى اللَّبَن[2]
امام صادق ذکر خير علي نمودند که علي دوست داشتند روزه شان را با شير افطار نمايند.
عَنْ أَبِي الْحَسَنِ الْأَصْفَهَانِيِّ قَالَ: كُنْتُ عِنْدَ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع فَقَالَ لَهُ رَجُلٌ وَ أَنَا أَسْمَعُ جُعِلْتُ فِدَاكَ إِنِّي أَجِدُ الضَّعْفَ فِي بَدَنِي فَقَالَ عَلَيْكَ بِاللَّبَنِ فَإِنَّهُ يُنْبِتُ اللَّحْمَ وَ يَشُدُّ الْعَظْم[3]
حضرت فرمودند بر تو باد به نوشيدن فراورده‌هاي لبني مخصوصا شير سالم و ماست شيرين تازه سالم. هم گوشت بر بدنت مي روياند و هم باعث استحکام استخوان‌هايت ميشود. زيرا از صددرصد کلسيم‌هاي موجود در بدن 97%کلسيم در استخوانهاي بدن و 3% آن در خون است. حضرت به اون آقا فرمودند شير بخور تا استخوان بندي ات محکم ميشود.
جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ الصَّادِقِ ع قَالَ: مَنْ أَصَابَهُ ضَعْفٌ فِي قَلْبِهِ أَوْ بَدَنِهِ فَلْيَأْكُلْ لَحْمَ الضَّأْنِ بِاللَّبَنِ فَإِنَّهُ يَخْرُجُ مِنْ أَوْصَالِهِ كُلُّ دَاءٍ وَ غَائِلَةٍ وَ يَقْوَى جِسْمُهُ وَ يَشُدُّ مَتْنُه[4]
گوشت گوسفند که بهترينش ران است و سنت پيامبر ذراع گوسفند بود. خوب است اين را با شير يا با ماست يا در ماست شل طبخ شود.
هر درد و بيماري که زود گذر يا مزمن باشد از بدن بيرون ميرود. بدن را قوي ميکند. يا لثه هايت محکم و استوار ميشود يا اينکه ستون فقراتت و مايع درون آن محکم ميشود.
عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ عَنْ آبَائِهِ ع قَالَ: كَانَ النَّبِيُّ ص يُحِبُ مِنَ الشَّرَابِ اللَّبَن[5]
پيامبر از نوشيدني هاي حلال طاهر و طيب شير تازه گاو را دوست داشت.
به قرينه صدر و ذيل اين روايت که شراب باشد از لبن هم شير استفاده ميشود و هم فرآورده هاي شير که دوغ تازه است.
عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ: شَكَا نَبِيٌّ مِنَ الْأَنْبِيَاءِ إِلَى اللَّهِ الضَّعْفَ فَقَالَ لَهُ اطْبُخِ اللَّحْمَ بِاللَّبَنِ وَ قَالَ إِنَّهُمَا يَشُدَّانِ الْجِسْمَ قُلْتُ هِيَ الْمَضِيرَةُ قَالَ لَا وَ لَكِنِ اللَّحْمُ بِاللَّبَنِ الْحَلِيب[6]
گوشت تازه گوسفندي را با شير تازه سالم يا ماست شيرين سالم شل طبخ کن... جسمت محکم و استوار ميشود.
قلت هي المضيره پرسيدم اينها که با ضرر دارند. حضرت فرمودند خير. آنکه ضرر دارد اين است که شير گوسقند را بدوشند و با گوشت بخورند. فرق ميکند که در شير مخمر که ماست شل است گوشت را بپزند و بخورند.
براي اينکه غمت برطرف شود انگور سياه بخور اگر هم گيرت نيامد صبح ناشتا 21 عدد مويز بخور. براي اينکه در تبليغ کم نياورم گوشت را در ماست شيرين طبخ کن و بخور.
عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ: اللَّحْمُ بِاللَّبَنِ مَرَقُ الْأَنْبِيَاء[7]
گوشت را با ماست شيرين کم چرب با دوغ کم چرب بخوري خورشت انبياء است.
عَنْ أَبِي الْحَسَنِ (ع) قَالَ: مَنْ تَغَيَّرَ عَلَيْهِ مَاءُ الظَّهْرِ يَنْفَعُ لَهُ اللَّبَنُ الْحَلِيبُ وَ الْعَسَلُ.[8]
کسي که آب کمرش تغيير کرده و کمرش ضعيف شده... (در کتب شيعه دو چيز بيان شده يکي اکل الحريس يعني حليم گندم گوشت و يکي الحليب مع العسل شير تازه‌ي دوشيده شده از گاو سالم بدون زخم پستان گاو و بدون تب برفکي و جنون گاوي.) اين شير با عسل طبيعي که از شهد گلهاي غيرسمي رنگارنگ است مخلوط شود.
کسي که آب مني اش ضعيف است حرکت و جهش اسپرمش ضعيف است، توليد و تعداد اسپرم هاي سالمش ضعيفه. الحليب مع العسل استفاده کند. و نيز اگر قوه باحش ضعيف است و هم نعوذش ضعيف است و هم مشکل برکت دارد اکل الحريس.
أَبَا الْحَسَنِ (ع) يَقُولُ: أَبْوَالُ الْإِبِلِ خَيْرٌ مِنْ أَلْبَانِهَا وَ يَجْعَلُ اللَّهُ الشِّفَاءَ فِي أَلْبَانِهَا.[9]
در برخي بيماريهاي خاص ميشود از شير شتر استفاده کرد.
ابوال هم در برخي بيماريها مثل بيماري هاي تنفسي و برونشيت و آسم و توقف تنفسي مخصوصا بايد مصرف کند بدون اينکه خود فرد بداند. در واقع ابوال الابل يک استثناء از خبائث است.
عَنْ مُوسَى بْنِ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ الْحَسَنِ قَالَ: سَمِعْتُ أَشْيَاخَنَا يَقُولُونَ إِنَّ أَلْبَانَ اللِّقَاحِ شِفَاءٌ مِنْ كُلِّ دَاءٍ وَ عَاهَةٍ.[10]
منظور از داء بيماري مقطعي که گاهي زود گذر است و گاهي حاد است. و منظور از عاهه بيماري مستمر مذمن به گونه اي که انسان را خسته ميکند. درمانده ميکند که تحمل از انجام کار را از دست ميدهد
مثل کسي که افت قند خون شديد دارد که کم مي آورد و نميتواند کار صحيح را به آخر برساند. لذا برخي ميگويند واماندگي و برخي ميگوند بيماري غير قابل علاج که شخص را بي طاقت و خسته و درمانده ميکند.
کسي که اوتيسم است و بيماري ژنتيکي است و علل ديگري هم دارد آن بيماري واماندگي است اما عاهه خستگي طاقت فرسا و درماندگي است و با بيماري قبلي فرق ميکند. در اينجا فرد قصد ندارد کار را رها کند يا از زير گار در رود.
شفا بخشِ بدنِ زنده‌ي افراد است از هر بيماري بدون درد يا بيماري حاد يا بيماري مزمن نجات بخش است.
