< فهرست دروس

درس طب استاد ضیائی

88/08/25

بسم الله الرحمن الرحیم

موضوع: بوتولیسم
بیماری بوتولیسیم یک مسمومیت شدید کشنده است که بر اثر مصرف غذاهای صنعتی مخصوصا مصرف غذاهای کنسرو شده که فاسد هستند پدید می آید.
غذاهای کنسرو شده وقتی مانده و فاسد می شود و یا تاریخ مصرف آنها می گذرد ایجاد مسمومیت می کند و این مسمومیت توسط یک نوع باکتری به نام کلستریدیوم بوتولینوم ایجاد می شود که در فضای فاقد هوا (خلأ نسبی) در قوطی های کنسرو رشد کرده، ایجاد سم می کند.
علائم بیماری بوتولیسم:
1.سردرد
2.ضعف
3.یبوست
4.فلج عصبی که موجب اختلال بینایی، تنفسی و اختلال در بلعیدن غذا می شود.
نشانه های این بیماری معمولا از هجده تا سی و شش ساعت بعد از مصرف غذاهای فاسد صنعتی بروز می کند. در سی درصد موارد، فرد مسموم می میرد زیرا تشخیص این بیماری دیر هنگامی می باشد و فلج اعضای تنفسی نیز رخ می دهد. یعنی تا بخواهند تشخیص دهند که مسمومیت رخ داده ناشی از چیست، کمی زمان می برد.
برای پیشگیری از بیماری بوتولیسم باید از مصرف غذاهای صنعتی مانند کنسروها اجتناب کرد و در صورت اضطرار در مصرف، باید توجه داشت که قوطی کنسرو باد نکرده باشد در غیر این صورت، کنسرو مشکوک به تکثیر باکتری مزبور می باشد. همچنین باید به تاریخ مصرف کنسرو توجه کرد حتی اگر متورم نشده باشد و اگر تاریخ مصرف آنها باقی است باید آنها را به مدت ده دقیقه بجوشانیم تا باکتری مزبور بر اثر حرارت از بین برود.

در بحث اخلاقی گفتیم شخص منتظر باید انتظار خود را نسبت به منجی واقعی که امام زمان (عج) است در مقام عمل نشان دهد. بر این اساس باید زمینه های علمی، فرهنگی و کاری لازم را در خود ایجاد کند. از جمله زمینه های کاری مجهز بودن به فن و حرفه ی صحیح می باشد. مسلمانان باید خود اقتصاد جهانی را در دست بگیرند و نگذارند که شرق و غرب در انجام این کار موفق شوند.
باید دانست که تقاضای جهانی چیست و محصولات را به بهترین شکل تولید و عرضه کرد. نباید به گونه ای باشد که ما اولین تولید کننده ی زعفران جهان باشیم ولی در مقام عرضه، اسپانیا رتبه ی اول را داشته باشد.
در روایات شیعه آمده است که انسان باید فنون تجارت صحیح را فرا گیرد و آن را به کار گیرد:
أَحْمَدُ بْنُ مُحَمَّدٍ عَنِ الْقَاسِمِ بْنِ يَحْيَى عَنْ جَدِّهِ الْحَسَنِ بْنِ رَاشِدٍ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ مُسْلِمٍ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ قَالَ أَمِيرُ الْمُؤْمِنِينَ صَلَوَاتُ اللَّهِ عَلَيْهِ‌ تَعَرَّضُوا لِلتِّجَارَةِ فَإِنَّ فِيهَا غِنًى لَكُمْ عَمَّا فِي أَيْدِي النَّاسِ.[1]
در بعضی از روایات به جای لِلتِّجَارَةِ از للتجارات استفاده شده است.
در روایات دیگر این اضافه نیز آمده است: فَإِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ الْمُحْتَرِفَ الْأَمِين‌[2]
یعنی خداوند متعال کسی که حرفه را بلد باشد و در انجام آن امین و درستکار باشد را دوست دارد.

به هر حال این روایات می گوید که انسان نباید حریص باشد و چشم او نیز نباید به مال مردم باشد زیرا در این صورت انسان نزد دیگران خوار می شود زیرا همواره چشم دارد که از دیگران کمکی به او برسد. انسان باید خود را فقط محتاج خداوند که منبع تمامی سرمایه هاست بداند. فکر، عافیت، امنیت، انصاف و اراده و همه چیز همه سرمایه هایی است که در از ناحیه ی خداوند به انسان داده می شود. اگر انسان به اموال مردم چشم داشته باشد این از باب جهل به منبع اصلی سرمایه ها که خداوند است می باشد از این رو در روایتی می خوانیم: تَعَرَّضُوا لِمَا عِنْدَ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ فَإِنَّ فِيهِ غِنًى عَمَّا فِي أَيْدِي النَّاسِ اللَّهُ يُحِبُّ الْمُحْتَرِف الامین[3]
یعنی باید فقط متعرض همان چیزی شد که نزد خداوند است.

انسان باید دقت داشته باشد که در انجام گناه یکدیگر را کمک نکنند بلکه باید تعاون بر بر و تقوا باشد: ﴿وَ تَعاوَنُوا عَلَى الْبِرِّ وَ التَّقْوى‌ وَ لا تَعاوَنُوا عَلَى الْإِثْمِ وَ الْعُدْوانِ[4]
اثر وضعی آن این است که انسان دائما در نزد دوست و دشمن بر عزت است:
وَ التَّعَاوُنُ‌ لِتَشْمِلَهُمُ‌ الْعِزَّةُ[5]
انسان باید به سمت خداوند فرار کند: ﴿فَفِرُّوا إِلَى اللَّهِ[6]
انسان نباید خود را در معرض سخط و مقت الهی قرار دهد و فرار کردن از موت نیز بی فایده است: فَلَا تَعَرَّضُوا لِمَقْتِ اللَّهِ وَ لَا تَفِرُّوا مِنَ‌ الْمَوْت‌[7]
انسان باید در عوض خود را در نسیم و رحمت و تفضل الهی عرضه کند: تَعَرَّضُوا لِرَحْمَةِ اللَّهِ بِمَا أَمَرَكُمْ بِهِ مِنْ طَاعَتِهِ[8]
یکی از راه های عرضه کردن مزبور به این است که انسان دائم الذکر باشد و به دستورات الهی بازگشت کند و در صورت قصور، باید توبه و انابه کند: فَأَكْثِرُوا ذِكْرَ اللَّهِ‌ وَ تَعَرَّضُوا لِثَوَابِهِ بِالتَّوْبَةِ وَ الْإِنَابَةِ وَ الْخُضُوعِ وَ التَّضَرُّعِ فَإِنَّهُ‌ يَقْبَلُ التَّوْبَةَ عَنْ عِبادِهِ وَ يَعْفُوا عَنِ السَّيِّئاتِ‌ وَ هُوَ الرَّحِيمُ الْوَدُودُ[9]

در روایت دیگری امیر مؤمنان علی علیه السلام می فرماید: فَعَلَيْكُمْ‌ بِتَقْوَى‌ اللَّهِ‌ وَحْدَهُ‌، وَ أَنْهَاكُمْ عَنْ سَخَطِ اللَّهِ فَلَا تَعَرَّضُوا لَهُ وَ لَا تُضَيِّعُوا أَمْرِي، وَ رُدُّوا الْحَقَّ إِلَى أَهْلِهِ، وَ اتَّبِعُوا سُنَّةَ نَبِيِّكُمْ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ وَ سُنَّتِي مِنْ بَعْدِهِ، فَإِنَّكُمْ إِنْ خَالَفْتُمُونِي خَالَفْتُمْ نَبِيَّكُم‌[10]

انسان باید خود را در مسیر بادهای الهی قرار دهد:
الْتَمِسُوا الْخَيْرَ دَهْرَكُمْ‌ وَ تَوَسَّمُوا بِهِ مَا اسْتَطَعْتُمْ وَ تَعَرَّضُوا لِنَفَحَاتِ رَحْمَةِ اللَّهِ فَإِنَّ لِلَّهِ ذَخَائِرَ يُصِيبُ بِهَا مَنْ يَشاءُ مِنْ عِبادِهِ‌ وَ أَسْأَلُ اللَّهَ أَنْ يَسْتُرَ الْعَوْرَةَ وَ يُؤْمِنَ الرَّوْعَةَ.[11]
زمان وزیدن این بادها مانند اوقات صلوات یومیه، سحرها، هنگامی که پدر و مادر انسان یا مجتهد صالح برای انسان دعای خیر می کند می باشد.
آیت الله بهجت می فرماید: تداوم ذکر موجب معرفت شهودی می شود و دائم الذکر بودن کار مشکلی نیست. ذکر دائم موجب می شود که ذاکر علم به فقر خویش پیدا کند و چنین کسی درخواست الهام ذکر خداوند می کند.
نماز اول وقت از باب تداوم ذکر است زیرا درستی نماز سبب درستی بقیه ی اعمال است زیرا نماز بالاترین ذکر خداوند است.
از نماز بالاتر اعتقاد به ولایت معصومین و ذکر آنها است یعنی مناقب و فضائل ایشان را بیان کنند زیرا اگر اعتقاد به ایشان نباشد حتی نماز نیز قبول نمی شود.
به همین دلیل از امام صادق علیه السلام روایت است که می فرماید: ذکر ما در واقع ذکر خداوند است.

BaharSound

www.baharsound.ir, www.wikifeqh.ir, lib.eshia.ir

logo