درس مهدویت استاد طبسی

موضوع: علل غیبت/ غضب خداوند در غیبت امام زمان(ع)

بحث ما پیرامون علل غیبت امام زمان (عجل الله تعالی فرجه) بود، حکمت دیگری که در روایات برای غیبت امام زمان (عجل الله تعالی فرجه) بیان شده است اینکه خداوند نسبت به ظلم مردم به امام خشمگین می‌شود. از این رو به امر خداوند از نظرها غائب می‌شوند.

مُحَمَّدُ بْنُ يَحْيَى عَنْ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ الْحُسَيْنِ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَبْدِ اللَّهِ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الْفَرَجِ قَالَ: كَتَبَ‌ إِلَيَ‌ أَبُو جَعْفَرٍ (علیه السلام) إِذَا غَضِبَ اللَّهُ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى عَلَى خَلْقِهِ نَحَّانَا عَنْ جِوَارِهِمْ.[1] « محمد بن‌ فرج‌ گويد: امام باقر (علیه السلام) به من نوشت: زمانى كه خداى تبارك و تعالى بر خلقش خشم كند، ما را از مجاورت آنها دور كند.»

أَخْبَرَنَا مُحَمَّدُ بْنُ هَمَّامٍ وَ مُحَمَّدُ بْنُ الْحَسَنِ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ جُمْهُورٍ جَمِيعاً عَنِ الْحَسَنِ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ جُمْهُورٍ قَالَ حَدَّثَنَا أَبِي عَنْ بَعْضِ رِجَالِهِ عَنِ الْمُفَضَّلِ بْنِ عُمَرَ قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ (علیه السلام)‌ خَبَرٌ تَدْرِيهِ‌ خَيْرٌ مِنْ عَشْرٍ تَرْوِيهِ إِنَّ لِكُلِّ حَقٍّ حَقِيقَةً وَ لِكُلِّ صَوَابٍ نُوراً ثُمَّ قَالَ إِنَّا وَ اللَّهِ لَا نَعُدُّ الرَّجُلَ مِنْ شِيعَتِنَا فَقِيهاً حَتَّى يُلْحَنَ لَهُ‌ فَيَعْرِفَ اللَّحْنَ إِنَّ أَمِيرَ الْمُؤْمِنِينَ (علیه السلام) قَالَ عَلَى مِنْبَرِ الْكُوفَةِ إِنَّ مِنْ وَرَائِكُمْ فِتَناً مُظْلِمَةً عَمْيَاءَ مُنْكَسِفَةً لَا يَنْجُو مِنْهَا إِلَّا النُّوَمَةُ قِيلَ يَا أَمِيرَ الْمُؤْمِنِينَ وَ مَا النُّوَمَةُ قَالَ الَّذِي يَعْرِفُ النَّاسَ وَ لَا يَعْرِفُونَهُ وَ اعْلَمُوا أَنَّ الْأَرْضَ لَا تَخْلُو مِنْ حُجَّةٍ لِلَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ لَكِنَّ اللَّهَ سَيُعْمِي خَلْقَهُ عَنْهَا بِظُلْمِهِمْ وَ جَوْرِهِمْ‌ وَ إِسْرَافِهِمْ عَلَى أَنْفُسِهِمْ وَ لَوْ خَلَتِ الْأَرْضُ سَاعَةً وَاحِدَةً مِنْ حُجَّةٍ لِلَّهِ لَسَاخَتْ بِأَهْلِهَا وَ لَكِنَّ الْحُجَّةَ يَعْرِفُ النَّاسَ وَ لَا يَعْرِفُونَهُ كَمَا كَانَ يُوسُفُ يَعْرِفُ النَّاسَ‌ وَ هُمْ لَهُ مُنْكِرُونَ‌ ثُمَّ تَلَا ﴿يا حَسْرَةً عَلَى الْعِبادِ ما يَأْتِيهِمْ مِنْ رَسُولٍ إِلَّا كانُوا بِهِ يَسْتَهْزِؤُن﴾[2] .‌[3]

« مفضّل بن عمر گويد: امام صادق (علیه السلام) فرمود: يك خبر كه آن را درك مى‌كنى بهتر است از ده خبر كه صرفا آن را روايت مى‌كنى، همانا هر حقّى داراى حقيقتى است و هر كار درستى را نورى است، سپس فرمود: و به خدا سوگند، كسى از شيعيان خود را فقيه نمى‌شماريم تا اينكه به رمز سخنى به او گفته شود و او آن رمز را دريابد، همانا امير مؤمنان (علیه السلام) بر منبر كوفه فرمود: «به راستى كه فتنه‌هايى ظلمانى و كدر و تاريك پشت سر داريد كه جز نومه كسى از آن نجات نمى‌يابد، به آن حضرت عرض شد: اى امير مؤمنان نومه چيست؟ فرمود: آن كسى است كه مردم را مى‌شناسد ولى مردم او را نمى‌شناسند، و بدانيد كه زمين از حجّت خداى عزّ و جلّ خالى نمى‌ماند ولى خداى به زودى ديده خلقش را از حجت نابينا مى‌سازد به خاطر ظلم و جورشان و زياده‌روى آنان نسبت به خودشان، و اگر زمين يك ساعت از حجّت خدا خالى بماند اهل خود را فرو مى‌برد، لكن آن حجّت مردم را مى‌شناسد و آنان او را نمى‌شناسند، چنان كه يوسف مردم را (برادرانش را) مى‌شناخت و آنها او را نمى‌شناختند. سپس آن حضرت اين آيه را تلاوت فرمود: ﴿يا حَسْرَةً عَلَى الْعِبادِ ما يَأْتِيهِمْ‌﴾ اى دريغ بر بندگان، پيامبرى بر ايشان نيامد مگر اينكه او را به مسخره مى‌گرفتند»

حَدَّثَنَا أَحْمَدُ بْنُ مُحَمَّدِ بْنِ يَحْيَى الْعَطَّارُ عَنْ أَبِيهِ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ أَحْمَدَ بْنِ يَحْيَى عَنْ أَحْمَدَ بْنِ الْحُسَيْنِ بْنِ عُمَرَ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَبْدِ اللَّهِ عَنْ مَرْوَانَ الْأَنْبَارِيِّ قَالَ خَرَجَ‌ مِنْ‌ أَبِي‌ جَعْفَرٍ (علیه السلام)‌ إِنَّ اللَّهَ إِذَا كَرِهَ لَنَا جِوَارَ قَوْمٍ نَزَعَنَا مِنْ بَيْنِ أَظْهُرِهِمْ.[4] « نامه‌ای از ابو جعفر (علیه السلام) صادر گشت: خداوند هنگامی که ناخرسند باشد برای ما همجواری قومی را ما را از میان آن‌ها بیرون می‌برد.»