درس خارج فقه استاد رضازاده
کتاب النکاح
92/12/14
بسم الله الرحمن الرحیم
موضوع:
نظر چهارم/ احکام اولاد/ مستحبات ولادت
بعض روایاتی که درباره نام گذاری فرزند بود بیان شد اما بقیه روایات:
منها: الْفَضْلُ بْنُ الْحَسَنِ الطَّبْرِسِيُّ بِإِسْنَادِهِ فِي صَحِيفَةِ الرِّضَا عَنْ آبَائِهِ عَنِ النَّبِيِّ ص «قَالَ: إِذَا سَمَّيْتُمُ الْوَلَدَ مُحَمَّداً فَأَكْرِمُوهُ وَ أَوْسِعُوا لَهُ فِي الْمَجْلِسِ وَ لَا تُقَبِّحُوا لَهُ وَجْهاً».[1]
راوی از پیامبر نقل می کند: زمانی که اسم فرزندتان را محمد گذاشتید، او را اکرامش کنید و در مجلس جای نشستن به او بدهید و چشمتان که به او افتاد با صورت باز با او مواجهه کنید.
این روایت دال بر این است که این اسم مبارک است و همه باید برای او ارزش قائل باشند.
منها: أَحْمَدُ بْنُ فَهْدٍ فِي عُدَّةِ الدَّاعِي «قَالَ: قَالَ الرِّضَا ع الْبَيْتُ الَّذِي فِيهِ مُحَمَّدٌ يُصْبِحُ أَهْلُهُ بِخَيْرٍ وَ يُمْسُونَ بِخَيْرٍ».[2]
راوی می گوید امام رضا فرمودند: خانه ای که در آن فردی به اسم محمد باشد، اهل این خانه هم صبح با خیر و نیکی می کند و هم شب با خیر و نیکی می خوابند.
منها: عَنِ الْعَطَّافِيِ عَنْ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ آبَائِهِ ع عَنِ ابْنِ عَبَّاسٍ «قَالَ: إِذَا كَانَ يَوْمُ الْقِيَامَةِ- نَادَى مُنَادٍ أَلَا لِيَقُمْ كُلُّ مَنِ اسْمُهُ مُحَمَّدٌ فَلْيَدْخُلِ الْجَنَّةَ لِكَرَامَةِ سَمِيِّهِ مُحَمَّدٍ ص».[3]
راوی از امام صادق از اجدادش از ابن عباس نقل می کند: زمانی که در روز قیامت منادی صدا می زند، هر کس اسم او محمد است بلند شود و به بهشت برود. چون پیامبر اکرم نزد خدا دارای کرامت و شخصیت است.
منها: عَبْدِ الرَّحْمَنِ بْنِ مُحَمَّدٍ الْعَرْزَمِيِّ «قَالَ: اسْتَعْمَلَ مُعَاوِيَةُ مَرْوَانَ بْنَ الْحَكَمِ عَلَى الْمَدِينَةِ- وَ أَمَرَهُ أَنْ يَفْرِضَ لِشَبَابِ قُرَيْشٍ فَفَرَضَ لَهُمْ فَقَالَ عَلِيُّ بْنُ الْحُسَيْنِ ع فَأَتَيْتُهُ فَقَالَ مَا اسْمُكَ فَقُلْتُ عَلِيُّ بْنُ الْحُسَيْنِ- فَقَالَ مَا اسْمُ أَخِيكَ فَقُلْتُ عَلِيٌّ فَقَالَ عَلِيٌّ وَ عَلِيٌّ مَا يُرِيدُ أَبُوكَ أَنْ يَدَعَ أَحَداً مِنْ وُلْدِهِ إِلَّا سَمَّاهُ عَلِيّاً ثُمَّ فَرَضَ لِي فَرَجَعْتُ إِلَى أَبِي فَأَخْبَرْتُهُ فَقَالَ وَيْلِي عَلَى ابْنِ الزَّرْقَاءِ دَبَّاغَةِ الْأُدُمِ لَوْ وُلِدَ لِي مِائَةٌ لَأَحْبَبْتُ أَنْ لَا أُسَمِّيَ أَحَداً مِنْهُمْ إِلَّا عَلِيّاً».[4]
راوی می گوید: معاویه، مروان حکم را به عنوان فرماندار مدینه معین کرد و به او دستور داد که برای جوانهای قریش شهریه ای مخصوص از بیت المال قرار بده، بعد مروان هم این کار را کرد. بعد امام سجاد می گوید من هم رفتم پیش مروان و گفتم حقوق مرا بده او گفت اسم تو چیست گفتم علی بن حسین بعد گفت اسم بردارت چیست؟ گفتم علی است. مروان گفت: هر دوی شما علی هستید، پدرت راضی نشد غیر علی فرزندش باشد و حقوق مرا داد. بعد نزد امام حسین آمدم و قضیه را تعریف کردم و امام حسین فرمودند: وای بر مروان، اگر من 100 پسر داشته باشم، دوست دارم اسم همه آنها علی باشد.
منها: عَلِيِّ بْنِ عَطِيَّةَ «قَالَ: قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع لِعَبْدِ الْمَلِكِ بْنِ أَعْيَنَ- كَيْفَ سَمَّيْتَ ابْنَكَ ضُرَيْساً- قَالَ كَيْفَ سَمَّاكَ أَبُوكَ جَعْفَراً قَالَ إِنَّ جَعْفَراً نَهَرٌ فِي الْجَنَّةِ وَ ضُرَيْسٌ اسْمُ شَيْطَانٍ».[5]
راوی می گوید امام صادق به عبدالملک فرمودند: چرا اسم پسرت را ضریس گذاشته ای؟ عبدالملک گفت: چرا پدر تو اسمت را جعفر قرار داد؟ حضرت فرمودند: جعفر اسم نهری در بهشت است، اما ضریس اسم یک شیطان است.
از این روایت فهمیدمه می شود که اسامی باید با اسامی خوب مثل بهشت و ... باشد.
منها: زُرَارَةَ «قَالَ سَمِعْتُ أَبَا جَعْفَرٍ ع يَقُولُ إِنَّ رَجُلًا كَانَ يَغْشَى عَلِيَّ بْنَ الْحُسَيْنِ ع- وَ كَانَ يُكَنَّى أَبَا مُرَّةَ فَكَانَ إِذَا اسْتَأْذَنَ عَلَيْهِ يَقُولُ أَبُو مُرَّةَ بِالْبَابِ فَقَالَ لَهُ عَلِيُّ بْنُ الْحُسَيْنِ ع- بِاللَّهِ إِذَا جِئْتَ (إِلَيَّ ثَانِياً) فَلَا تَقُولَنَّ أَبُو مُرَّةَ».[6]
زراره می گوید از امام باقر شنیدیم: مردی بود که خیلی نزد پدرم امام سجاد می آمد و کنیه او ابامرّه بود. وقتی که او می خواست اجازه ورود به خانه بگیرد می گفت ابومره جلوی در است. پدرم یک روز به او فرمودند: از این به بعد هر وقت آمدی نگو ابو مره آمده است تو چیز دیگری بگو.
از روایت فهمیده می شود که این اسم آنقدر بد است که حضرت حاضر نبودند این اسم را بشنوند.
منها: مُحَمَّدُ بْنُ يَعْقُوبَ عَنْ عِدَّةٍ مِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ بَعْضِ أَصْحَابِنَا عَمَّنْ ذَكَرَهُ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع «قَالَ: لَا يُولَدُ لَنَا وَلَدٌ إِلَّا سَمَّيْنَاهُ مُحَمَّداً فَإِذَا مَضَى لَنَا سَبْعَةُ أَيَّامٍ فَإِنْ شِئْنَا غَيَّرْنَا وَ إِلَّا تَرَكْنَا».[7]
محمد بن یعقوب از امام صادق نقل می کند: حضرت فرمودند هیچ فرزندی برای ما خانواده به دنیا نمی آید الا اینکه اسم او را تا هفت روز محمد قرار می دهیم، بعد از هفت روز اگر خواستیم اسم او را عوض می کنیم و اگر نخواستیم همان اسم را می گذاشتیم.
از روایت معلوم می شود که در همین هفت روز اثر اسم محمد بر روی بچه ظاهر می شود که این سیره را داشته اند.
التقرير العربي
منها: الْفَضْلُ بْنُ الْحَسَنِ الطَّبْرِسِيُّ بِإِسْنَادِهِ فِي صَحِيفَةِ الرِّضَا عَنْ آبَائِهِ عَنِ النَّبِيِّ ص «قَالَ: إِذَا سَمَّيْتُمُ الْوَلَدَ مُحَمَّداً فَأَكْرِمُوهُ وَ أَوْسِعُوا لَهُ فِي الْمَجْلِسِ وَ لَا تُقَبِّحُوا لَهُ وَجْهاً».[8]
منها: أَحْمَدُ بْنُ فَهْدٍ فِي عُدَّةِ الدَّاعِي «قَالَ: قَالَ الرِّضَا ع الْبَيْتُ الَّذِي فِيهِ مُحَمَّدٌ يُصْبِحُ أَهْلُهُ بِخَيْرٍ وَ يُمْسُونَ بِخَيْرٍ».[9]
منها: عَنِ الْعَطَّافِيِ عَنْ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ آبَائِهِ ع عَنِ ابْنِ عَبَّاسٍ «قَالَ: إِذَا كَانَ يَوْمُ الْقِيَامَةِ- نَادَى مُنَادٍ أَلَا لِيَقُمْ كُلُّ مَنِ اسْمُهُ مُحَمَّدٌ فَلْيَدْخُلِ الْجَنَّةَ لِكَرَامَةِ سَمِيِّهِ مُحَمَّدٍ ص».[10]
منها: عَبْدِ الرَّحْمَنِ بْنِ مُحَمَّدٍ الْعَرْزَمِيِّ «قَالَ: اسْتَعْمَلَ مُعَاوِيَةُ مَرْوَانَ بْنَ الْحَكَمِ عَلَى الْمَدِينَةِ- وَ أَمَرَهُ أَنْ يَفْرِضَ لِشَبَابِ قُرَيْشٍ فَفَرَضَ لَهُمْ فَقَالَ عَلِيُّ بْنُ الْحُسَيْنِ ع فَأَتَيْتُهُ فَقَالَ مَا اسْمُكَ فَقُلْتُ عَلِيُّ بْنُ الْحُسَيْنِ- فَقَالَ مَا اسْمُ أَخِيكَ فَقُلْتُ عَلِيٌّ فَقَالَ عَلِيٌّ وَ عَلِيٌّ مَا يُرِيدُ أَبُوكَ أَنْ يَدَعَ أَحَداً مِنْ وُلْدِهِ إِلَّا سَمَّاهُ عَلِيّاً ثُمَّ فَرَضَ لِي فَرَجَعْتُ إِلَى أَبِي فَأَخْبَرْتُهُ فَقَالَ وَيْلِي عَلَى ابْنِ الزَّرْقَاءِ دَبَّاغَةِ الْأُدُمِ لَوْ وُلِدَ لِي مِائَةٌ لَأَحْبَبْتُ أَنْ لَا أُسَمِّيَ أَحَداً مِنْهُمْ إِلَّا عَلِيّاً».[11]
منها: عَلِيِّ بْنِ عَطِيَّةَ «قَالَ: قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع لِعَبْدِ الْمَلِكِ بْنِ أَعْيَنَ- كَيْفَ سَمَّيْتَ ابْنَكَ ضُرَيْساً- قَالَ كَيْفَ سَمَّاكَ أَبُوكَ جَعْفَراً قَالَ إِنَّ جَعْفَراً نَهَرٌ فِي الْجَنَّةِ وَ ضُرَيْسٌ اسْمُ شَيْطَانٍ».[12]
منها: زُرَارَةَ «قَالَ سَمِعْتُ أَبَا جَعْفَرٍ ع يَقُولُ إِنَّ رَجُلًا كَانَ يَغْشَى عَلِيَّ بْنَ الْحُسَيْنِ ع- وَ كَانَ يُكَنَّى أَبَا مُرَّةَ فَكَانَ إِذَا اسْتَأْذَنَ عَلَيْهِ يَقُولُ أَبُو مُرَّةَ بِالْبَابِ فَقَالَ لَهُ عَلِيُّ بْنُ الْحُسَيْنِ ع- بِاللَّهِ إِذَا جِئْتَ (إِلَيَّ ثَانِياً) فَلَا تَقُولَنَّ أَبُو مُرَّةَ».[13]
منها: مُحَمَّدُ بْنُ يَعْقُوبَ عَنْ عِدَّةٍ مِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ بَعْضِ أَصْحَابِنَا عَمَّنْ ذَكَرَهُ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع «قَالَ: لَا يُولَدُ لَنَا وَلَدٌ إِلَّا سَمَّيْنَاهُ مُحَمَّداً فَإِذَا مَضَى لَنَا سَبْعَةُ أَيَّامٍ فَإِنْ شِئْنَا غَيَّرْنَا وَ إِلَّا تَرَكْنَا».[14]
بعض روایاتی که درباره نام گذاری فرزند بود بیان شد اما بقیه روایات:
منها: الْفَضْلُ بْنُ الْحَسَنِ الطَّبْرِسِيُّ بِإِسْنَادِهِ فِي صَحِيفَةِ الرِّضَا عَنْ آبَائِهِ عَنِ النَّبِيِّ ص «قَالَ: إِذَا سَمَّيْتُمُ الْوَلَدَ مُحَمَّداً فَأَكْرِمُوهُ وَ أَوْسِعُوا لَهُ فِي الْمَجْلِسِ وَ لَا تُقَبِّحُوا لَهُ وَجْهاً».[1]
راوی از پیامبر نقل می کند: زمانی که اسم فرزندتان را محمد گذاشتید، او را اکرامش کنید و در مجلس جای نشستن به او بدهید و چشمتان که به او افتاد با صورت باز با او مواجهه کنید.
این روایت دال بر این است که این اسم مبارک است و همه باید برای او ارزش قائل باشند.
منها: أَحْمَدُ بْنُ فَهْدٍ فِي عُدَّةِ الدَّاعِي «قَالَ: قَالَ الرِّضَا ع الْبَيْتُ الَّذِي فِيهِ مُحَمَّدٌ يُصْبِحُ أَهْلُهُ بِخَيْرٍ وَ يُمْسُونَ بِخَيْرٍ».[2]
راوی می گوید امام رضا فرمودند: خانه ای که در آن فردی به اسم محمد باشد، اهل این خانه هم صبح با خیر و نیکی می کند و هم شب با خیر و نیکی می خوابند.
منها: عَنِ الْعَطَّافِيِ عَنْ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ آبَائِهِ ع عَنِ ابْنِ عَبَّاسٍ «قَالَ: إِذَا كَانَ يَوْمُ الْقِيَامَةِ- نَادَى مُنَادٍ أَلَا لِيَقُمْ كُلُّ مَنِ اسْمُهُ مُحَمَّدٌ فَلْيَدْخُلِ الْجَنَّةَ لِكَرَامَةِ سَمِيِّهِ مُحَمَّدٍ ص».[3]
راوی از امام صادق از اجدادش از ابن عباس نقل می کند: زمانی که در روز قیامت منادی صدا می زند، هر کس اسم او محمد است بلند شود و به بهشت برود. چون پیامبر اکرم نزد خدا دارای کرامت و شخصیت است.
منها: عَبْدِ الرَّحْمَنِ بْنِ مُحَمَّدٍ الْعَرْزَمِيِّ «قَالَ: اسْتَعْمَلَ مُعَاوِيَةُ مَرْوَانَ بْنَ الْحَكَمِ عَلَى الْمَدِينَةِ- وَ أَمَرَهُ أَنْ يَفْرِضَ لِشَبَابِ قُرَيْشٍ فَفَرَضَ لَهُمْ فَقَالَ عَلِيُّ بْنُ الْحُسَيْنِ ع فَأَتَيْتُهُ فَقَالَ مَا اسْمُكَ فَقُلْتُ عَلِيُّ بْنُ الْحُسَيْنِ- فَقَالَ مَا اسْمُ أَخِيكَ فَقُلْتُ عَلِيٌّ فَقَالَ عَلِيٌّ وَ عَلِيٌّ مَا يُرِيدُ أَبُوكَ أَنْ يَدَعَ أَحَداً مِنْ وُلْدِهِ إِلَّا سَمَّاهُ عَلِيّاً ثُمَّ فَرَضَ لِي فَرَجَعْتُ إِلَى أَبِي فَأَخْبَرْتُهُ فَقَالَ وَيْلِي عَلَى ابْنِ الزَّرْقَاءِ دَبَّاغَةِ الْأُدُمِ لَوْ وُلِدَ لِي مِائَةٌ لَأَحْبَبْتُ أَنْ لَا أُسَمِّيَ أَحَداً مِنْهُمْ إِلَّا عَلِيّاً».[4]
راوی می گوید: معاویه، مروان حکم را به عنوان فرماندار مدینه معین کرد و به او دستور داد که برای جوانهای قریش شهریه ای مخصوص از بیت المال قرار بده، بعد مروان هم این کار را کرد. بعد امام سجاد می گوید من هم رفتم پیش مروان و گفتم حقوق مرا بده او گفت اسم تو چیست گفتم علی بن حسین بعد گفت اسم بردارت چیست؟ گفتم علی است. مروان گفت: هر دوی شما علی هستید، پدرت راضی نشد غیر علی فرزندش باشد و حقوق مرا داد. بعد نزد امام حسین آمدم و قضیه را تعریف کردم و امام حسین فرمودند: وای بر مروان، اگر من 100 پسر داشته باشم، دوست دارم اسم همه آنها علی باشد.
منها: عَلِيِّ بْنِ عَطِيَّةَ «قَالَ: قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع لِعَبْدِ الْمَلِكِ بْنِ أَعْيَنَ- كَيْفَ سَمَّيْتَ ابْنَكَ ضُرَيْساً- قَالَ كَيْفَ سَمَّاكَ أَبُوكَ جَعْفَراً قَالَ إِنَّ جَعْفَراً نَهَرٌ فِي الْجَنَّةِ وَ ضُرَيْسٌ اسْمُ شَيْطَانٍ».[5]
راوی می گوید امام صادق به عبدالملک فرمودند: چرا اسم پسرت را ضریس گذاشته ای؟ عبدالملک گفت: چرا پدر تو اسمت را جعفر قرار داد؟ حضرت فرمودند: جعفر اسم نهری در بهشت است، اما ضریس اسم یک شیطان است.
از این روایت فهمیدمه می شود که اسامی باید با اسامی خوب مثل بهشت و ... باشد.
منها: زُرَارَةَ «قَالَ سَمِعْتُ أَبَا جَعْفَرٍ ع يَقُولُ إِنَّ رَجُلًا كَانَ يَغْشَى عَلِيَّ بْنَ الْحُسَيْنِ ع- وَ كَانَ يُكَنَّى أَبَا مُرَّةَ فَكَانَ إِذَا اسْتَأْذَنَ عَلَيْهِ يَقُولُ أَبُو مُرَّةَ بِالْبَابِ فَقَالَ لَهُ عَلِيُّ بْنُ الْحُسَيْنِ ع- بِاللَّهِ إِذَا جِئْتَ (إِلَيَّ ثَانِياً) فَلَا تَقُولَنَّ أَبُو مُرَّةَ».[6]
زراره می گوید از امام باقر شنیدیم: مردی بود که خیلی نزد پدرم امام سجاد می آمد و کنیه او ابامرّه بود. وقتی که او می خواست اجازه ورود به خانه بگیرد می گفت ابومره جلوی در است. پدرم یک روز به او فرمودند: از این به بعد هر وقت آمدی نگو ابو مره آمده است تو چیز دیگری بگو.
از روایت فهمیده می شود که این اسم آنقدر بد است که حضرت حاضر نبودند این اسم را بشنوند.
منها: مُحَمَّدُ بْنُ يَعْقُوبَ عَنْ عِدَّةٍ مِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ بَعْضِ أَصْحَابِنَا عَمَّنْ ذَكَرَهُ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع «قَالَ: لَا يُولَدُ لَنَا وَلَدٌ إِلَّا سَمَّيْنَاهُ مُحَمَّداً فَإِذَا مَضَى لَنَا سَبْعَةُ أَيَّامٍ فَإِنْ شِئْنَا غَيَّرْنَا وَ إِلَّا تَرَكْنَا».[7]
محمد بن یعقوب از امام صادق نقل می کند: حضرت فرمودند هیچ فرزندی برای ما خانواده به دنیا نمی آید الا اینکه اسم او را تا هفت روز محمد قرار می دهیم، بعد از هفت روز اگر خواستیم اسم او را عوض می کنیم و اگر نخواستیم همان اسم را می گذاشتیم.
از روایت معلوم می شود که در همین هفت روز اثر اسم محمد بر روی بچه ظاهر می شود که این سیره را داشته اند.
التقرير العربي
منها: الْفَضْلُ بْنُ الْحَسَنِ الطَّبْرِسِيُّ بِإِسْنَادِهِ فِي صَحِيفَةِ الرِّضَا عَنْ آبَائِهِ عَنِ النَّبِيِّ ص «قَالَ: إِذَا سَمَّيْتُمُ الْوَلَدَ مُحَمَّداً فَأَكْرِمُوهُ وَ أَوْسِعُوا لَهُ فِي الْمَجْلِسِ وَ لَا تُقَبِّحُوا لَهُ وَجْهاً».[8]
منها: أَحْمَدُ بْنُ فَهْدٍ فِي عُدَّةِ الدَّاعِي «قَالَ: قَالَ الرِّضَا ع الْبَيْتُ الَّذِي فِيهِ مُحَمَّدٌ يُصْبِحُ أَهْلُهُ بِخَيْرٍ وَ يُمْسُونَ بِخَيْرٍ».[9]
منها: عَنِ الْعَطَّافِيِ عَنْ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ آبَائِهِ ع عَنِ ابْنِ عَبَّاسٍ «قَالَ: إِذَا كَانَ يَوْمُ الْقِيَامَةِ- نَادَى مُنَادٍ أَلَا لِيَقُمْ كُلُّ مَنِ اسْمُهُ مُحَمَّدٌ فَلْيَدْخُلِ الْجَنَّةَ لِكَرَامَةِ سَمِيِّهِ مُحَمَّدٍ ص».[10]
منها: عَبْدِ الرَّحْمَنِ بْنِ مُحَمَّدٍ الْعَرْزَمِيِّ «قَالَ: اسْتَعْمَلَ مُعَاوِيَةُ مَرْوَانَ بْنَ الْحَكَمِ عَلَى الْمَدِينَةِ- وَ أَمَرَهُ أَنْ يَفْرِضَ لِشَبَابِ قُرَيْشٍ فَفَرَضَ لَهُمْ فَقَالَ عَلِيُّ بْنُ الْحُسَيْنِ ع فَأَتَيْتُهُ فَقَالَ مَا اسْمُكَ فَقُلْتُ عَلِيُّ بْنُ الْحُسَيْنِ- فَقَالَ مَا اسْمُ أَخِيكَ فَقُلْتُ عَلِيٌّ فَقَالَ عَلِيٌّ وَ عَلِيٌّ مَا يُرِيدُ أَبُوكَ أَنْ يَدَعَ أَحَداً مِنْ وُلْدِهِ إِلَّا سَمَّاهُ عَلِيّاً ثُمَّ فَرَضَ لِي فَرَجَعْتُ إِلَى أَبِي فَأَخْبَرْتُهُ فَقَالَ وَيْلِي عَلَى ابْنِ الزَّرْقَاءِ دَبَّاغَةِ الْأُدُمِ لَوْ وُلِدَ لِي مِائَةٌ لَأَحْبَبْتُ أَنْ لَا أُسَمِّيَ أَحَداً مِنْهُمْ إِلَّا عَلِيّاً».[11]
منها: عَلِيِّ بْنِ عَطِيَّةَ «قَالَ: قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع لِعَبْدِ الْمَلِكِ بْنِ أَعْيَنَ- كَيْفَ سَمَّيْتَ ابْنَكَ ضُرَيْساً- قَالَ كَيْفَ سَمَّاكَ أَبُوكَ جَعْفَراً قَالَ إِنَّ جَعْفَراً نَهَرٌ فِي الْجَنَّةِ وَ ضُرَيْسٌ اسْمُ شَيْطَانٍ».[12]
منها: زُرَارَةَ «قَالَ سَمِعْتُ أَبَا جَعْفَرٍ ع يَقُولُ إِنَّ رَجُلًا كَانَ يَغْشَى عَلِيَّ بْنَ الْحُسَيْنِ ع- وَ كَانَ يُكَنَّى أَبَا مُرَّةَ فَكَانَ إِذَا اسْتَأْذَنَ عَلَيْهِ يَقُولُ أَبُو مُرَّةَ بِالْبَابِ فَقَالَ لَهُ عَلِيُّ بْنُ الْحُسَيْنِ ع- بِاللَّهِ إِذَا جِئْتَ (إِلَيَّ ثَانِياً) فَلَا تَقُولَنَّ أَبُو مُرَّةَ».[13]
منها: مُحَمَّدُ بْنُ يَعْقُوبَ عَنْ عِدَّةٍ مِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ بَعْضِ أَصْحَابِنَا عَمَّنْ ذَكَرَهُ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع «قَالَ: لَا يُولَدُ لَنَا وَلَدٌ إِلَّا سَمَّيْنَاهُ مُحَمَّداً فَإِذَا مَضَى لَنَا سَبْعَةُ أَيَّامٍ فَإِنْ شِئْنَا غَيَّرْنَا وَ إِلَّا تَرَكْنَا».[14]
