موضوع: دلیل بر قصد در احرام

 نتیجه ما ذکرنا این شد یکی از اجزاء یا شرائط احرام قصد است که به این معنا می باشد که اگر آن قصد و نیت در غالب الفاظ درآید می گوید: محرم می شوم به احرم عمره تمتع.

  این مضمون تارة در غالب لفظ در می آید و تارة در غالب لفظ در نمی آید و صرف خطور نفسانی است

 دلیل بر اعتبار چنین قصدی

 طائفه اولی: روایاتی که در وسائل ج 1 ص 33 باب 5 ح 1 و 2 و 3 و 4 الی آخر باب فرموده اند: «لا عمل الا بالنیة» خرج ما خرج و بقی ما بقی

 طائفه دوم: روایاتی که در مورد استحباب تلفظ به نیت در حج آمده است یعنی آنچه در ذهن انسان است مستحب است به زبان هم آورده شود و فقهاء فرموده اند در غیر باب حج اضمار افضل است و بلکه در بعضی موارد تلفظ نیت جایز نیست مانند تلفظ نیت نماز احتیاط این روایات در باب 21 از احرام ج 12 باب 16 ح 1 و 2 و باب 17 ح 1 و 2 آمده است.

 منها: وسائل الشيعة، ج‌12، ص: 342 ح 2 باب 16«سِنَانٍ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ إِذَا أَرَدْتَ الْإِحْرَامَ وَ التَّمَتُّعَ فَقُلْ اللَّهُمَّ إِنِّي أُرِيدُ مَا أَمَرْتَ بِهِ مِنَ التَّمَتُّعِ بِالْعُمْرَةِ إِلَى الْحَجِّ فَيَسِّرْ ذَلِكَ لِي وَ تَقَبَّلْهُ مِنِّي وَ أَعِنِّي عَلَيْهِ وَ حُلَّنِي حَيْثُ حَبَسْتَنِي بِقَدَرِكَ الَّذِي قَدَّرْتَ عَلَيَّ أَحْرَمَ لَكَ شَعْرِي وَ بَشَرِي مِنَ النِّسَاءِ وَ الطِّيبِ وَ الثِّيَابِ- وَ إِنْ شِئْتَ فَلَبِّ حِينَ تَنْهَضُ وَ إِنْ شِئْتَ فَأَخِّرْهُ حَتَّى تَرْكَبَ بَعِيرَكَ وَ تَسْتَقْبِلَ الْقِبْلَةَ فَافْعَل‌»

 منها: المصدر ح 1 باب 17 «عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ قُلْتُ لَهُ إِنِّي أُرِيدُ أَنْ أَتَمَتَّعَ بِالْعُمْرَةِ إِلَى الْحَجِّ فَكَيْفَ أَقُولُ قَالَ تَقُولُ اللَّهُمَّ إِنِّي أُرِيدُ أَنْ أَتَمَتَّعَ بِالْعُمْرَةِ إِلَى الْحَجِّ عَلَى كِتَابِكَ وَ سُنَّةِ نَبِيِّكَ- وَ إِنْ شِئْتَ أَضْمَرْتَ الَّذِي تُرِيد»

 طائفه سوم: روایاتی که مفادشان این است که قصد حج یا عمره واجب است چرا که با صیغه امر (یا جمله خبریه که مفادش امر است)فرموده است حج یا عمره را نیت کن و ظاهر صیغه امر در وجوب است.

 این روایات در وسائل 11 باب 21 و 22 ص 28 ذکر شده است.

 منها: المصدر ج‌11، ص: 300 باب 21« عَنِ الرِّضَا ع قَالَ قُلْتُ لَهُ جُعِلْتُ فِدَاكَ كَيْفَ نَصْنَعُ بِالْحَجِّ فَقَالَ أَمَّا نَحْنُ فَنَخْرُجُ فِي وَقْتٍ ضَيِّقٍ تَذْهَبُ فِيهِ الْأَيَّامُ فَأُفْرِدُ فِيهِ الْحَجَّ قُلْتُ أَ رَأَيْتَ‌ إِنْ أَرَادَ الْمُتْعَةَ كَيْفَ يَصْنَعُ قَالَ يَنْوِي الْمُتْعَةَ وَ يُحْرِمُ بِالْحَج‌»

 و الی ماذکرنا اشار فی الجواهر:

 جواهر الكلام في شرح شرائع الإسلام، ج‌18، ص: 199 «الأول النية بلا خلاف محقق فيه، بل الإجماع بقسميه عليه، بل المحكي منه مستفيض، مضافا إلى عموم الأدلة و خصوصها»

 مرادشان از ادله عامه، طائفه اولی و از ادله خاصه، طائفه دوم و سوم می باشد.

 از ما ذکرنا دو مطلب از کلام سیدنا الاستاذ روشن شد: