بحث اخلاقی:

در کتاب ذخائر العقبی که از کتب اهل سنت است ص 92 حدیثی آمده است که علامه ی امینی در ج سوم الغدیر آن را نقل می کند.

قال انس بن مالک: صعد رسول الله (ص) المنبر فذکر قولا کثیرا ثم قال این علی بن ابی طالب فوثب الیه (ناگهان از جا بلند شد) فقال: هذا انا ذا یا رسول الله فضمه الی صدره و قبل بین عینیه و قال باعلی صوته معاشر المسلمین هذا اخی و ابن عمی و ختنی (داماد من) هذا لحمی و دمی و شعری هذا ابو السبطین الحسن و الحسین سیدی شباب اهل الجنة هذا مفرج الکروب عنی (غمها را از دل من زائل می کند) هذا اسد الله و سیفه فی ارضه علی اعدائه (بر ضد دشمنان خدا) علی مبغضیه لعنة الله و لعنة اللاعنین و الله منه (مبغضین او) بریء و انا منه بریء

در این روایت رسول خدا (ص) ده فضیلت برای علی علیه السلام نقل می کند.

بحث فقهی: لبس مخیط های کوچک

موضوع:

بحث در لبس مخیط است. امام قدس سره در فرع سوم از مسأله ی ششم می فرماید: و الأحوط الاجتناب من المخيط و لو كان قليلا كالقلنسوة (شب کلاه) و التكة (بند شلوار و کمربند)

در این فرع از کلام امام این سؤال مطرح می شود که چرا ایشان برای مخیط قلیل به قلنسوة مثال زد زیرا پوشیدن سر بالاجماع برای محرم حرام است و کفاره ی آن شاة است. مناسب تر این بود که به مچ بند و امثال آن که محظور پوشش سر را ندارد مثال زده می شد.

اللهم الا ان یقال که اگر قائل شویم قلنسوة اگر به خاطر مخیط محذور دارد فردی که آن را استفاده می کند دو خلاف را مرتکب شده و دو کفاره دارد یکی برای ستر رأس و دیگری برای لبس مخیط. (البته اگر قائل به تداخل نشویم زیرا اینکه فعل واحد دو کفاره داشته باشد خود محل بحث است.)

به هر حال بحث در مخیط کوچک است. با استفاده از مطالبی که در جلسات قبل مطرح کردیم واضح می شود که مخیط های کوچک مشمول ادله ی حرمت نیست زیرا روایات ناظر به چیزهایی بود که بر بدن احاطه داشته باشند مانند قمیص، قبا، سراویل و امثال آن. عمومات هم که معقد اجماعات بود را منصرف به چیزهایی دانستیم که لباس قابل توجهی باشد که تمام یا بخش مهمی از بدن را بپوشاند. حتی در ادله آمده است که طیلسان اشکالی ندارد (زیرا احاطه به بدن ندارد بلکه فقط آن را بر دوش می اندازند)

به هر حال اینکه امام اصل لبس را حرام دانسته و در مخیط قلیل قائل به احتیاط شده به واسطه ی همین شبهه بوده است.

ان شاء الله در جلسه ی بعد، بحث در این فرع را ادامه می دهیم.